- Kategori
- Çocuk Psikolojisi
Utanç
Gözüme kimse bakmasın istiyorum. Biliyorum annem benim yüzümden başını bağlıyor, sürekli gözlerini kaçırarak ağlıyor.Kardeşimin korkuları benim yüzümden arttı,annemin yanından hiç ayrılmıyor.
Annem ağladıkça kardeşim annemden daha da çok bağırarak ağlıyor sonra bana bakıyor ama ben ondan kaçıyorum.
Kimse bana bakmasın istiyorum. Öğretmenim Elif dediği zaman ona bakamıyorum, tekrar Elif dediğinde gözlerim doluyor bu sefer.
Tanıdık kimseyi görmek istemiyorum. Okuldan eve her zaman en uzun yolu seçerek gidiyorum. Vitrinlere boş boş bakıyorum. Evle okul o kadar yakın ki yol en fazla onbeş dakika sürüyor. Sonunda yine evdeyim.
Annem balkonda, beni merak etmiş. Belli ki beni de kaybetmek istemiyor. Kapıyı şehirdışında okuyan kuzenlerimden biri açıyor. Deniz gözlerine bakınca yeniden kızarıyorum, başımı öne eğiyorum.
Bana Elif ‘neden söylemedin ona sen deseydin mutlaka yapardı . En çok seni severdi bilirsin’ der gibi bakıyor ama ağzından ‘parka gidelim mi?’ sözcükleri çıkıyor.
Bense yere bakıp dersim var diyerek odama gidiyorum.
Israrla arkamdan odama geliyor.
‘O sadece senin değil hepimizin babasıydı bak aylar oldu öleli ama sen hala hiç ağlamadın, hep içine atıyorsun ,bizi endişelendiriyorsun diyor’.
Yüzüm odanın aşırı nemden dökülen duvarına dönük. Duvarda dökülen her parça sanki yakışıklı babammış gibi bakıyor bana, ilk kez suratını asmış .Sözcüklerimi bu sefer engelleyemiyorum.
’Deniz gözlüm onu ben öldürdüm .O benim her istediğimi yaptı değil mi? ‘
‘_’
‘Ama ben ona hiç sigara içme demeyi akıl edemedim.İsteseydim o da içmezdi ,çok mu zor içmezdi? Ama ben ona demedim.’
‘_’
‘ Konuşurlarken duydum ufacık sigaralar öldürmüş onu. İsteseydim içmezdi o sigaraları ama ben içme demedim hiç. Çok utanıyorum kardeşim benim yüzümden babasız kaldı.’
Annemin babam öldüğünden beri yüzünü hiç değiştirmediği babamın yastığına gömülüp ağlamaya başlıyorum.
Babamın kokusunu içimde hissediyorum. Deniz gözlüm sıkıca sarılmış bana ve gözyaşlarımız birbirine karışmış akıyor.