Utandım çocuk

Merhaba arkadaşlar,

Bugün kendi kendime “Eh artık senin de yazma vaktin geldi” dedim. Niye böyle dedim. Açıklayayım.

Uzun zamandır MB takipçisiyim. Ama fanatik bir okuyucu olarak. Halbuki üyeliğim de var ama, niye yazmayı hiç düşünmedim bu güne kadar bilemiyorum. Ama sizlerin yazılarını okumaktan çok çok büyük keyif alıyorum. Hatta son günlerde yazılarınıza yorumlar da yapmaya başladım ki, işte bu zaman niye yazmıyorum dedim ve kararımı verdim.

Bu ilk yazım ve sizlerin yazdıklarınıza bakınca, acaba düzgün birşeyler çıkartabilir miyim diye de tereddütlerim çok var açıkçası.

Bu nedenle ilk önce bu düşüncelerimi sizlerle paylaşmakla başlamaya karar verdim.

Uzun zamandır MB’da olmama rağmen, artık yazarak da sizlerle birlikte olmak istiyorum.

Ve aslında 10 Kasım’da yazmayı düşünüpte yaz(a)madığım, o günün önemine binaen aşağıdaki yazıyı gecikmeli olarak paylaşmak istiyorum sizlerle.

Sevgiler...

ATA'NIN C.DÜNDAR'A MEKTUBU

Utandım çocuk

Beni anlatan bir film yapmışsın.

Kızgınım, utanç içindeyim.

Sana değildir kızgınlığım. Filmdeki Mustafa'dan da utanmış değilim.

Başaramamışım, bundandır utancım.

Komutam altında, bu vatan için kanını akıtan Türk askerlerinden utandım.

"Özgürlük" demiştim, benim karakterimdir..

"Bilim" demiştim, tek yol göstericidir.

Sen, "Karanlıktan korkardı" demişsin benim için.

Korkardım evet. Bu ulusu boğmak isteyen karanlıklardan çok korktum.

Ama insaf be çocuk, korkup da kaçmadım ya.

Söküp atmadım mı o karanlığı bu ülkenin üzerinden?

Diktatör demişsin bir de. Hiç okumadın mı çocuk?

Nerde benim nesilleri emanet ettiğim öğretmenler?

Anlatmadılar mı sana?

Başkomutan olarak cepheden cepheye koşarken, ve bütün kararları tek başıma alabilecekken neden bir meclis kurdum ben çocuk? Böyle diktatör olur mu?

Ah be çocuğum.

Neden, nasıl düşman ettiler seni bana?

Baktım aşktan, sevgiden, aileden bahseden güzel şeyler yazmışsın bugüne kadar. Belli ki, Çalışkansın, zekisin. Kara cüppeleri ile milletin ümüğüne çökmüş olan yobazları çok iyi anlarım da çocuk, seni anlayamıyorum. Onlar zaten hiç sevmedi beni. Yüzyıllardır süren iktidarlarını çekip almıştım ellerinden.

Sevmeyecekler beni elbette..

Peki sen çocuk, sen neden kol kola girdin bu kara kalplilerle?

Dedim ya, sana değil kızgınlığım.

Başaramamışım. Anlatamamışım demek ki özgürlüğün kıymetini, bağımsız bir ulusun, onurlu özgür bireyi olmanın ne büyük bir nimet olduğunu.

Yazık olmuş, onca vatan evladının kanına, onca ananın göz yaşına. Veremem ki şimdi hesabı, ne o gencecik bedenlere, ne de gözü yaşlı analara.

"Bu muydu uğruna bizi ölüme gönderdiğin vatan?" derlerse, "bu nesiller miydi, ölen evlatlarımızın kanıyla kurduğun ülkeyi emanet ettiğin?" diye sorarlarsa ne derim ben onlara be çocuk?

Olmadı be çocuk... olmadı.