Utangaçlık

Bülent, ortaokula devam ederken burs kazanmıştı. Okumaya olan düşkünlüğü ve derslerindeki başarısı bankanın gözünden kaçmamıştı.

Söke Lisesi ortaokulu da içinde barındırıyor, kaliteli öğretmenleri ve çalışkan öğrencileri ile göz dolduruyordu.

Banka Uzunçarşı üzerindeydi. Uzunçarşı ismi İstasyon Caddesi üzerindeki çarşının uzunluğuna dayanılarak söyleniliyordu. Dümdüz ve metrelerce uzunluktaki bu cadde aynı zamanda Söke’nin, Aydın’a veya İzmir’e giden yoluydu. Alternatifi ise İzmir veya Aydın’dan Söke’ye giren Aydın Caddesi’ydi.

Bülent bir gün bisikleti ile İstasyon Caddesi’nde gezinirken bankanın camında kendi resmini görünce şaşırdı. Üstelik de çok utandı. Çünkü çok utangaç bir çocuktu. Sessiz, içine kapanık, kendi halinde bir çocuk…

Banka fotoğrafı burs kazandığı için asmıştı.

Bülent gelip geçen insanların kendi fotoğrafına baktığını aklına getiriyor, bundan gurur duyacağına büyük bir çekingenlik içerisine giriyordu.

Zamanla bu durum kendisinde o hale geldi ki tam bankaya yaklaştığında yan sokağa sapıp bankanın önünden geçmemeye, çarşıya diğer sokaklardan girmeye başladı. Garip bir durumdu bu. Ancak kendini engelleyemiyordu. İnsan kendi fotoğrafından utanır mı? Ancak Bülent böyle bir çocuktu işte…

Birkaç kez okulda öğretmenleri ve sınıf arkadaşları bankadaki resimden bahsedince kıpkırmızı oluyor, sanki yerin dibine geçiyordu. Sanki suç işlemiş gibi bir tavır alıyordu.

Mahallelerindeki ve sokaklarındaki arkadaşları da bu durumdan söz açınca iyice sıkıntı duyuyordu. Şu okul bir bitse de kurtulsam diye düşünmeye başlamıştı.

Şüphesiz ki banka kendisine iyilik yapmıştı. Bankada bir kabahat yoktu. Ancak cadde üzerinde büyük boy portresinin görünmesi zaten utangaç olan Bülent’i daha da zor durumda bırakmıştı.

Bazen de kıskanç çocuklar kendisini alaya almaya çalışıyorlardı. Birkaç tanesi de kendisine kötü kötü bakmaya başlamıştı. Bülent’le konuşmayı kesenler de olmuştu.

Birkaç yıl banka önünden geçememe, fotoğrafı hatırlatıldıkça kızarma bozarma, bazı öğretmen ve öğrencilerin gıcıklıkları bu şekilde sürdü gitti.

Derken bir gün bankanın vitrininden resminin kalkmış olduğunu bir arkadaşından duydu. İnanamadı. Cadde üzerinde ağır adımlarla bankaya doğru yaklaştı. Uzaktan fotoğrafını seçemedi. Yaklaştı yaklaştı. Oh be! nihayet resmi kaldırılmıştı. Çok sevindi. Adeta işkenceden kurtulmuştu. Derin bir nefes aldı. Kuş gibi hafiflediğini hissetti.

Birkaç kez bankanın etrafında dolandı durdu. Camdan içerilere doğru da bakmayı ihmâl etmedi. Fotoğrafı çok içerlerde bir köşeye asılmıştı. Olsun dedi kendi kendine, cadde üzerinde değil ya…

Garip bir insandı Bülent…

Fotoğrafından utanıyordu…