Utanıyorum...

Beyoğlu'nda bir genç adam öldü. Öldürüldü. Hayat çemberi kırıldı orada. Doğup büyüdüğü topraklardan çok uzakta.

O öldürüldü de biz yaşadık mı? Bizim de bir yanımız öldürüldü. Onun kanına karışıp aktı caddeden bilinmezliğe.

İzlerken utandım. Siz neler hissettiniz bilmiyorum ama ben insanlığıma leke gibi gibi gördüğüm tüm benzer haberleri izlerken de utanıyorum önce. Sonra üzüntü geliyor. Ölene, tecavüze veya tacize uğrayana, kısacası mağdura üzülüyorum. Sonra da müthiş bir kızgınlık kaplıyor benliğimi. Saldırgana duyulan, kıpkırmızı bir öfke duygusu.

Orada onca insanın gözü önünde, birkaç kuruş için katledilen sadece o Alman genç değil. İnsanlığımızı katlediyorlar.

Sürekli soruyorum kendime cevap bulamıyorum. Bulan varsa bana da anlatsın lütfen. Nasıl ve neden kıyılır bir insanın canına? Nasıl bu kadar duyarsız olur müdahale dahi etmeyiz bu katliama? Nasıl başıboş bırakılır bu toplum düşmanları? Daha kaç kişinin kurban olması gerekiyor biraz duyarlılık için?
Her sokağa çıkışımızda helallik mi alacağız sevdiklerimizden? Kendimizi güvende hissedeceğimiz, dostça selamlaşmalarla ilerleyeceğimiz sokaklar hayal etmek çok mu saflık? Kimsenin canıma, malıma, namusuma göz dikmediğini bilerek dolaşmak istiyorum; kadın başıma da olsa, gece de gündüz de sokaklarda. Çok şey mi istiyorum?

Çocukluğumuzda özgürce sokaklarda koşarken sabah çıkıp ancak acıktığımızda eve uğrarken ne kadar şanslı olduğumuzu idrak edememişiz ne yazık. Tekrar dönmek istiyorum o günlere. Huzur istiyorum tekrar. Her sokağa çıkışta başıma ne gelir endişesi duymak ve oğlumun arkasından garip, endişe verici duygularla bakmak istemiyorum.

Yok inanmıyorum bu isteklerin çok olduğuna. İnsanca ve gayet doğal istekler. Ama kimden ve nereden talep edeceğiz bunları işte orada biraz kafam karışıyor doğrusu.
Tanrı'ya mı yakaralım yoksa daha ete kemiğe bürünmüş muhatapları var mı bu isteklerin?
Her neresiyse muhatabı lütfen diyorum, lütfen daha güvenli, huzurlu, insanca bir yaşam.