Utanıyorum ağlaklığımdan anne...

Biliyor musun anne, sana ilk anneler günü hediyesi aldığım günün üzerinden haftalar, aylar ve sayamadığım kadar çok yıllar geçti. Gözlerindeki o ışığı hala unutamadım. Ya o sesindeki beni sarıp sarmalayan tınılar.

Çıkıp gelsen bir gün apansız, sıkı sıkı sarılsan. 

“Sarı kızım” desen yine bana, ben gülümsesem.

Uzansam dizlerine, sen saçlarımı okşasan, ben mutluluktan uyuyakalsam.

Sonra uyansam.

Alsam elime bez bebeğimi, senin diktiğin basmadan elbisesini giydirsem.

Yün iplerden yaptığın saçlarını belik belik örsem.

Kırmızı dudaklarından süt içiriyormuş gibi yapsam.

Kucağımda senden öğrendiğim ninniyi söyleyerek uyutsam.

Sen hep, hep yanımda olsan…

Biliyor musun anne, babam da özlemişti seni hanidir. O pek konuşamasa da bakışlarından anlıyordum.

Beni, kızını tanımayan adama senin resmini göstermiştim de “Emine, öldü” demişti iki kelimeyle, ne kadar şaşırmıştım. O, seni hiç unutmadı anne.

Özlemi dayanılmaz boyutlardaydı ve bu yıl şubat soğuğunda sana gelmek için çok acelesi vardı, engel olamadım anne.

Vasiyeti üzerine senin yanına yatırdık, hissedebildin mi anne?

Onunla birlikte bizi andınız mı hiç anne?

Bugün yine bir anneler günü. Benim de anneler günümü kutlayanlarım var elbet ama ben yokluğuna hala alışamadım. Bir de kadınlara, annelere yönelik şiddete...

Bu satırları yazarken yine hâkim olamadım gözyaşlarıma. Utanıyorum aslında ağlaklığımdan ama seni, sizi, hala çok özlüyorum anne… 10 Mayıs 2015