- Kategori
- Şiir
Utansın Öksüzler, Yetimler
Yetimliğin seni utandırmasın
Fakirlik de öyle bunaltmasın
Ne krallar doğdu analardan
Ayrıldı çoğu bu dünyadan
Çırılçıplak ve anadan üryan
Utanmak da ne geçici şeylere
Unut gidenleri bak kalanlara
Sen seçmedin ki yetim olmayı
Öksüz, bir başına kalmayı
Seçmediğin kusurdan sana ne
Utanma derim, demek kolay
Utanmazlar arasında tertemiz
Kalabildiysen say kendini zengin
Tartı icad edildi, insana dengin
Çokları mezar taşından zengin
Değişti, iklimler ve de kanunlar
Fakirlik, yetimlikle utananlar
Yoksullukla utandırılan insanlar
Utanılacak ne varsa saysalar
Hiçbirinden utanmaz oldular
Toplum içinde yaşayan insanlar
Ormandaki ağaçlardan beter
Özgüvensiz, çoklar içinde hiçler
Bilgiler yanlış bomboş tın tın
Yanlı olmasaydı ne vardı sanki
Sen fakirliğinden utanan garip
Öksüz, yetim olmanın nesi garip
Düzen işler dünyada bir acayip
İnsana ne der dinler, ecinniler
Yazmaya çekinir, korkar bir edip
Dipsiz kuyu, yeraltından ses verir
Herkes bir gün gelir, düşüp ölüverir
Zengin doğan yarına senetler verir
Kimi son kez zengin güneşi görür
Kendini bilen, sahibini bilen bilir
Utansın öksüzler ve tüm yetimler
Kimsesizler, çaresizler utansın
Utanmak da seçim, insani seçim
Geçim derdinde yorgun düşen insan
Utanmak kime düşer, yetimle öksüze