Ütopya

Kendimi kaç defa öldürdüğümü bilmiyorum. Ya da kaç farklı şekilde ölümümü planladığımı… İkisini de yaptığımdan eminim. Çünkü soyut bir dünyada yaşıyorum. Ve somut dünyadan da aforoz edildiğime eminim. Çünkü beni içeriye almıyorlar…

Birilerinin gurur duyabileceği bir çocuk olabilmem için çok seçeneğim varken, ben birilerinin dumur olabileceği bir insan olmayı tercih ettim sanırım. Edebiyatı bile argoyla fakirleştirirken canım yanmıyor, bu gün işte o kadar umursamazım.

Eğer reenkarnasyon gerçek olsaydı, aynı hayat içerisinde milyonlarca seçeneği değerlendirebilerek beden israfını önlediğim için mertebe sahibi olurdum diye düşünüyorum. Evet, ben de o yüce varlığa inananlardanım, buradan da aforoz edilmek istemiyorum. Gidecek yerim kalmadı ki…

Son günlerde neden-sonuç ilişkisine kafayı fazlasıyla takmış durumdayım. İçimde karmaşık bir şeyler var ve ben çivi çiviyi söker umuduyla bunları daha da birbirine karıştırıyorum. İçinden çıkamadığım düğümlerim var, en azından bir şeylere sahibim. Azla yetinen bir insana göre oldukça kalabalık olduğumda bir gerçek. Ve mazoşistim.

Ben aslında birçok şeyim. Hiçliğimi bu yüzden vurguluyorum her yerde. Her şeyden azar azar olmaktansa, tek bir şey olmayı yeğlerdim. En azından bir tek kişinin beni anladığı bir dünya düşlemek yerine yine kendimi öldürmeyi seçmezdim. Burada kanlı bıçaklı bir ölümden bahsetmiyorum. En ufak sonlarım bile ölüm demek ve çoğu zaman kendi kendimi doğuruyorum. Yaşadığım soyut dünyanın gerekliliği bu. Ve ben buna saygı duyuyorum.

Oturup sayfalarca anlatabilirim ütopyamı. Ama gerçekten yorgunum. Yaşayacak vaktim yok, anlatacak kadar az değilim, nasıl bitecek bilmiyorum.

Nasıl bitecek hiç bilmiyorum.

…

15,10,2012

Deniz ÖZELCİ