Ütopyam-hasretim

Kim çekiştiriyor ensesinden tutup,
Soluksuzluk burgacında tüm zamanların?

Bakki,
Kadifeden sesler diken diken kulaklarımda,
Kanatarak içimdeki tanrıları...

Kandan barikatlar pıhtı pıhtı.
Yaşamak denilen kardelenler de yaralı.
Hey aşkları kurşunlayan cüceler!
Neden akıttınız ruhlarımıza irinden
Bu zifir geceleri?

Sen ki, sevgilim;
Bahtıma ana sütü gibi helal düşen,
Metamorfozumun her kesitinde
Sindire acıta yokluğunu damarımdan
Kızıl kan gibi akıtan özlemim!

Sen ki;
Ulaşıldıkça ulaşılmaz olan
Ütopyamın mor kızıl ufkunda
Çiçeklenen büyük hasretim....Nerdesin?