UYANDI YİNE BAHAR HÜZNÜM

Özlenir hep gidenler, özlenmez mi sevilenler? Özlenir hem de nasıl?.. Kalanlara özlemlerini bırakırlar, yazmayana şiirler bile yazdırırlar. Özlemler bitmez, giden de geri gelmez. Ne yeri dolar gidenin ne de kalanın yüreğinde hasreti biter. Hayat, gidenin ardından onsuz devam etse de, andıkça burnun direği sızlar, acısı boğazda düğümlenir. Ne var ki insanlığın ortak paydasıdır ölüm acısı, ondandır insanın bu büyük acılara dayanması.

Aslında şiir yazan biri değilim,  bugünçok az sayıda şiirimden birini paylaşmak istedim.

Giriş yazısı da şiir gibi oldu sanırım. Son günlerde sakladıklarımı karıştırdıkça bugün de elime yıllar önce yazmış olduğum bir şiir geçti. Göndermekte tereddüt ettim aslında. Baharın getirdiği hüzünlü yanım, içinde kalmasın dedi. Sevdiklerimi kaybettikçe yağmurlu baharlar duygularımı dalgalandırır oldu. Oysa bahar herkese neşe, sevinç, yaşam coşkusu getirirdi. Benim ise, bazen yağmur olur gözlerimde bazen de çiçekler açar gönlümde. Bu bahar da işte öyle... Varsa sevdiğin yanında, her mevsim bahardır sana...

Gönlünüzün hep baharı yaşaması dileklerimle…

Uyudun Bir Daha Uyanmadın

Çalışmayı çok severdin

Çok çalışmalıyız derdin

Son ana kadar çalıştın

Dinlenmeye yattın

Uyudun

Bir daha uyanmadın

Her zaman yapardın

Yoruldukça yatardın

Son yaptığın inanılmazdı

Duyanlar da inanmadı

Dinlenmeye yattın

Uyudun

Bir daha uyanmadın

Yarım kaldı çalışmaların

Bitmemişti yazacakların

Yanında olsaydım

Uyanır mıydın?

Dinlenmeye yattın

Uyudun

Bir daha uyanmadın

Çok nazik bir insandın

İncitmeye kıyamazdın

Her canlıyı severdin

Yaşamayı çok isterdin

Dinlenmeye yattın

Uyudun

Bir daha uyanmadın

Bitmeyen çalışmalarını

Binlerce kitabını

En çok da acını

Bırakıp da bana

Sonsuzluğa uzandın

Uyudun

Bir daha uyanmadın