Uyanışa doğru

Kar yağıyordu. Li sıcacık şömine alevlerinin ışıltısı altındaki gözlerini bir anda camdaki kar tanelerinin kristalize şekillerinin içinde buluverdi. Pembe yanaklı, iyi, sevimli ve zeki bir kızdı Li. Bir anada bu büyülü dünyada şekiller büyümüştü. Li kristalize merdivenlerde koşuyor, atlıyor, yürüyor, sallanıyordu. Üşümüyordu hiç. Kalbinde nasıl bir yol alacağını söyleyen bir ses vardı. Etrafını puslu, buzlu bir duvar kaplıyordu. Bu hayal ülkesinin lunaparkına nasıl gelmişti ?diye düşündü.T anımlayamadığı ama melekler diyarından geldiğine inandığı bir melodi duyuyordu. Şekiller zaman zaman mavi bir ışıkla parlıyordu. Birden yavaşça çalan üç gong sesi duyuldu. Li'nin önünde yuvarlak bir kapı belirdi. Buzdan kapı açılırken Li kendini çok mutlu hissettiğini duyumsadı. Kapıdan çıkarken şu soruyu soruyordu kendine kendne iyi çocuklar dışarıdalar mı yoksa? Gözleri ani bir ışıkla kamaştı. Karşısında farklı ülkelerden gelen çocukları gördü. Hepsi farklı kristal şekilleri olan kar tanelerinin kapısında duruyorlar ve el sallıyorlardı Li'ye. İçlerinden bir çocuk şöyle seslendi:Hoşgeldin Li !  benim adım Lu. Sende iyi olmayı başardığın için burada olma hediyesini kazandın. Son olarak Li Lu'ya bakarak dünyadaki tüm çocuklara seslendi:İyi olmayı başarabilirsiniz büyüyecek olan çocukla  Lu : Peki Li sen nasıl başarabildin?Li:Hiç yalan söylemedim. Kimseye kötü davranmadım. Bir kuşa taş atmadım. Bir kedinin kuyruğunu bağlamadım derken güldü. Son cümlemizde böyle sona erdi.