Uyuştuk Milletim Unutma Bizi

Ne ironik bir ülkeyiz!
İstemesek bile her şey ironik.
Kendi içinde tutarlılığı bile olmayan şeyler.
Kendimizi dinamitleyişimiz.
Adeta intiharımız!

Bildiğimiz sandığımız her şey bilinmez.
Bilmediğimizi düşündüğümüz şeyler aşikar!

Bilmenin küstahlığını bilgisizliğin şapşallığında parlatıp parlatıp duruyoruz.
Bilgisizliğin aymazlığını da kör gözlere soka soka körebe oynuyoruz.
Körebe ve ebem kuşağı.
Rengarenk. Ama renk körlüğü var.
Körlük sadece renkte olsa iyi.
Göz kendini görmekten aciz!
Gören tanımaktan…

Mesele ünlü kişi olunca her şey değişiyor.
Normalleşiyor.
Sıradanlaşıyor.

Tinerci çocukların uyuşturucu alması ile bir ünlünün alması arasındaki farkın karekökünün ülkenin insaf integraline çarpımından elde edilen netice koskoca bir sonsuzluk…

"Oldu olacak konser vereymiş!" mırıltıları
Nasıl olsa konser verecekmiş. Ha geç ha erken!

Bir de şaşırmış numaramız yok mu.
Güldürüyor beni.
Gülmekten de öldürüyor.
Şaşırıyoruz.
Develeri de hendekten aşırıyoruz.

“aaaaa Tarkan uyuşturucu mu almış. Yok canım daha neler. Kedidir kedi.”
“aaaaa filan ünlü kişi kafayı mı çekmiş. Üstüme iyilik sağlık”
Tecahül arif mi?
Ne sanatkar bir milletiz değil mi.
Her yerimizden sanat fışkırıyor.
Sanat sanat için midir diye halt ederler bir de.
İşte açıkça görüyoruz: Sanat halk için!!

***

(NOT=Ünlü sanatçı yapılan röportajda halktan özür dilemiş. Erdemli bir davranış örneğidir. İnsan hata yapabilir, özür dilemek yerine göre erdem sayılır. Suçlu ya da suçsuz olması şahsını ilgilendirir, biz müziğine bakarız. Benim için hala kasedi alınacak nadir şarkıcılardandır o ayrı. Geçmiş olsun dileklerimizle.)