Uzaklar

 

İçimiz şişmiş bizim içimiz…

 

Çok değil yakınlarda, bir cumartesi öğleden sonra… yer küçük bir cafe, annemle derin bir sohbet halindeyiz.

 

Ne zamandır bize bakıyordu, yanımda kıpırdanıyordu farkında değilim. Elini karnına koyup kıvranmasıyla birden ben de onu farkettim… bakışlarımızın kendisine yöneldiğini görünce eliyle işaret etti, bir şeyim yok, sorun yok, siz devam edin. Artık dikkatim hem annemde, hem Kerem’deydi. Dayanamadım, yardıma ihtiyacı olup olmadığını sordum. Yok dedi, ben iyiyim. Aileni arayalım, bak iyi değilsin dediğim de aldığım cevap: “ailem benim”. Nasıl yani?

Yetiştirme yurdunda büyümüş Kerem. 18 yaşına gelince de mecburen ayrılmış, sokaklar evi, banklar yatağı olmuş. Hikayesinin sadece bu kısmı yetti benim ilk hadsizliğime. Ne mi yaptım? Gittim yemek aldım ve oturdum masasına. Bir bana baktı, bir yemeğe. Neden aldın yemeği abla şimdi dedi. Acıkmışsındır, bak akşam olmak üzere… Tekrar baktı bir bana, sonra yine yemeğe ve hiç bir şey demeden kalktı. O anki hislerim tokat gibi... Yüzümden fışkıran ateş utancım.. Ben ne yaptım!...

 

Öyle şişmiş ki içimiz… Yanıbaşımızdakini görmeyecek kadar… Ettiğimiz büyük lafların içinde kaybolmuş benliklerimiz.. Oturduğumuz yerden ahkam kesmek kolayımıza gelmiş, konforlu hayatlarımızın içinde bir o yana, bir bu yana debelenip dururken.. Sadece sanmışız … Biz mutsuzluklarımıza kanıt aramaya çalışırken terk etmiş yaşam bizi… Her defasında affetmişiz kendimizi, yeniden başlamışız bir umutla.. anlatamamışız kendimize ama … işimize geldiği gibi devam etmişiz de sonra yolcuyuz demişiz… Benliklerimizi büyütmenin adını yolda olmak koymuşuz da, o olmamışlığın içinde yok olmuşuz… Ne kadar uzağız… kendimize, sana, ona Yaradan’a…

 

Bunları düşünürken dışarıya baktım. Göz göze geldik bankta oturmuş beni izleyen Keremle.. Sonra kaçırdı gözlerini ve daldı.. Uzaklara… şimdi herkes kendi uzaklığında...

Ordan her geçişimde Kerem’i arıyor gözlerim. Karşılaşırsak ne söylerim bilmiyorum…