Uzaklara, çok uzaklara...

Ablamın bir arkadaşının kızının havaalanında çekilmiş bir fotoğrafını gördüm bu akşam.

Fransa'da, babasının yanında yaşıyor kız.

O anda birden nasıl da orada olmak istedim. Hep, gitmeyi en çok istediğim yer olan Paris'te.

Hep, görmeyi en çok istediğim Şanzelize'de. Caddeye atılmış masalarında tek başıma, elimde kitap yahut gazete ile koyu kahvemi içmeyi nasıl istedim.

O kadar uygun ruh hali içimdeyim ki bu sıralar kaçmaya. Uzaklara, çok uzaklara...

Tüm sorumluluklarımdan, tüm sorunlarımdan uzak, bir kuş gibi özgür ve tek başıma.

Yenilenmek istiyorum, arınmak tüm hatalarımdan, kurtulmak tüm azaplarımdan, bitirmek ödenecek tüm bedelleri.

İstiyorum.

Mümkün olabilseydi...

Olabilseydi, hiç durmazdım, bir an bile.

Hayatımdaki tüm yanlışları kaçarak unutabilmek mümkün olabilseydi...

İnsan nereye giderse sırtında bir kambur gibi yaşanmışlıklarını da götürüyor malesef.

Önemli olan gitmeden o kamburu atabilmek. O zaman, yaşadığın yerde de arınabilir, yenilenebilirsin.

Yine de güzeldir be gitmek. Kısa süre bile olsa başka bir alemde nefes almak. Varsın gitsin kambur seninle; nasıl olsa ufacık da olsa bir zaman unutmak yeter.

Yorulmuşum galiba, bezmişim artık.

Yoksa kurar mıydım gecenin bu saatinde kaçmalı gitmeli cümleler?

Sabah ola hayrola...