uzaktan bakmak...

Bazen uzaktan bakmak iyidir...

Hayata uzaktan bakmak, insanlara, doğaya, kendi hayatına ve hatta kendine...

Bir çember gibidir hayatın... Sen merkezindesindir... Ve bir türlü göremezsin tamamını... Neler olup bittiğini... Olan bitende sana düşen rolü... Ne yaptığını ve hangi yöne döndüğünü göremezsin...

Bütün bunlar için bir zaman vermeli insan kendine... Yatağının üzerine, toplayıp bacaklarını oturmalı ve tarot destesi gibi sermeli hayatını önüne... Tek tek okumalı kartlarını... Neredeymiş ve nereye gelmiş... Geldiği nokta, bulunmak istediği nokta mıymış...

Ya da bir dağ başına atmalı kendini... Kentini kuş bakışı görebileceği bir tepede durup soluk almalı... Alışkın olmadığı oksijen ciğerlerini yakmalı... Bir süre afallamalı insan... Sonra durup bakmalı... Kent insanın aynasıdır çünkü... Onun da başı bulutludur zaman zaman... Bazen sakin ve huzurludur, bazen sonu gelmeyecek bir öfkeyi yüreğinde saklar patlamasından korkarak... Kentin aynasında kendini görmeli insan...

Ya da uzak bir sahile atmalı kendini... Çırpınan balıkları görebileceği... O kısacık ömürlerine o delice coşkuyu yerleştiren gümüş renkli balıkları... Sonra dalgalara bakmalı... Gelip giden... ama hiç bir zaman sonsuza kadar kıyıda kalmayan....

Toprağa basmalı insan böyle zamanlarda... Sıcaklığını verip, almalı sıcaklığını toprağın... Karıncalara bakmalı hiç durmadan aynı işi yapan... durup düşünmeye bile vakti olmayan "hayatım ne kadar monoton" diye... Ağaçlara bakmalı...Gövdesine kurt düşse bile dimdik ayakta duran... Her daim yeşil, her daim başı göklerde olan...

Sonra dönüp kendisine bakmalı insan...

Baktıklarından sonra en son kendisine bakmalı...