Uzatmalı yalnızlıklar..

İki dünya arasında gitip gelmektir belki sevgi dedi.. Belki hiç bir dünyayı diğer bit dünyaya feda etmeden ve dahsı hiçbir dünyayı kendine mal etmeden yalnızca kendine sevmektir bir şeyi... Aynı şeyleri sevmenin çıkar çatışmalarını mı bastırmalı yoksa ortak bir nefreti mi yeni bir ilişkinin başlangıcına mı denk getirmek marifet olmayan... Ancak dil ile ifade edebileceğimiz şeyleri bile biliriz diyordu winkenstain.... Besbelli içindeki fırtınaları söndürmüş, bütün yağmurlarını dindirmişti bunları söylerken... Başkalarının fırtınalarını ve yağmurlarını dile getirmeye mecbur bırakmak için ortaya atılmış bir yemdi belkide.. öyle ya bana anlat o zaman.... " Anlatmıyorsan anlatacak bir şeyin yoktur " demeye getirmek istemiştir belki... Belki bütün insanların anlatmasını istediği bir hikayesini duymak istediği içindir.. Belki hala anlatmadıysak gerçekten de anlatacak birşeylerimiz olmadığındandır... Ya da anlatacak birilerimizin olmadığındandır... Sanırım bu daha insaflıcası...

İki yalnızlık arasında gidip gelmektir aşk dedi... Bütün yeminleri ve hesapları kapatır bir karanlık anında.. Bir kendin kalır birde başkasına ait yalnızlık... Bir mıknatısın ters yüzleri gibi çeker birbirini duyan bu iki yalnızlık... Ellerinden ay ışıkları çıkarır. ellerine cam kırıkları yapışır.. İnsan en iyi kendine yanlış yapar, başkasının yalnızlığını çekerken kendine... Vurup geçecek, gülüp geçecek bir yaşanmışlıktır, nereye baksan görmek istediğin... Hiçkimse ya da hiçbir şey görmek istediklerine yakın bile değilken...

Sonra dedi...
Hani bir sabah uyanırsın, pencerenden buğulu bir ışık gelir perdenin içinden geçerek.. Camın arkasında akşamdan kalma yağmur izleri... yapraklarda damla damla süzülen... Sonra dedi, bir kapı zili çalar için bir hoş olur.. Bir mektup iliştirilir ellerin bir imza karşılığı... Bir başka şehrin kokusunu alırsın, bir garip olursun...
okumadan yırtarsın... Sonra parçalarını toplarsın, okursun, ağlarsın...