Üzgünüm çocuklar

Sizi bu duruma nasıl getirdik?

Anlayamıyorum.

Siz çocuklar, çocukluğunuzu yaşayamadan yaşama tutunmaya çalışan siz çocuklar.

Yaşamı çok seçenekli sorularla çepeçevre çevrilmiş çocuklar.

Daha doğmadan önce gidecekleri okullarının seçilmiş olduğu çocuklar.

Sabah erkenlerden yollara düşen, akşamın bir vakti evinde olan çocuklar.

Uçurtma uçurup, kırlarda koşamayan çocuklar.

Kuş sesleri ile uyanmayıp, çimenlerde yuvarlanamayan çocuklar.

Çiçekleri, böcekleri kitaplarda resim olarak gören çocuklar.

Üç tarafı denizlerle çevrili bir ülkede yaşayıp denizi göremeyen çocuklar.

Sevgiyi, dostluğu, paylaşımı listelerde ilk sıralarda yarışma olduğunu sanan çocuklar.

Kozasını kendisi örüp de kozasından çıkamayan çocuklar.

Matematikten sıfır çekip, fen bilgisinden haberi olmayan çocuklar.

Dinleyin sizin için çözümler üretecekler ne diyorlar?

“Katsayı eşitlenince fırsat eşitsizliği ortadan kalktı.”

Neyin fırsat eşitsizliği?

30000 ininizin hiç puan alamamanıza mı?

Sınava giren öğrencilerden 251.000'nin matematik sorusu cevaplamamasına mı?

Öğrencilerden %60 nın fen sorularının yapmadığına mı?

Bazı illerde okuyan öğrencilerin çok başarısız olduğuna mı?

Üzgünüm çocuklar diyorum ama sorumluluğum olmadığını asla düşünmüyorum.

Biz sizin için hiçbir şey yapmamışız çocuklar.

Siz doğduğunuzda hep geleceğiniz için güzel hayaller kurmuştuk.

Demek ki sadece hayalmiş bizimkisi…

Bizi affedin bile diyemiyorum…

Sizinle şarkılar bile söyleyemedik çocuklar.

Acelemiz vardı siz doğar doğmaz sizin iyi bir üniversitede okumanızın planlarını yaptık sandık, yapamamışız…

Üzgünüm çocuklar…