Üzgünüm üzgünüm üzgünüm

“Beni sevmiyorsun artık “dedi kadın, adamın gözlerinin derinliğine bakarak.

Hiçbir şey söylemedi adam. Kabul mü ediyordu söylenenleri… Sevmiyor muydu artık Onu gerçekten.

Kaçırdı gözlerini kadın, eğdi başını önüne. Düşündü birkaç dakika sadece ve yeniden baktı üzüm yeşili gözlerine adamın.

“Ayrılalım “dedi .

Fısıltı halinde çıksa da sesi işitmişti adam.

“Neden “

“Neden mi… Bir de soruyor musun…”

“Bilmiyorum gerçekten… Bu ne demek şimdi.”

“ İşte yine gidiyorsun… “

“Gitmek zorunda olduğumu biliyorsun…”

“Biliyorum … Ve artık bu duruma katlanmak benim için gerçekten dayanılmaz bir hal aldı.”

“Yapma ne olur… Olayı daha da dramatik hale getirme…”

“ Hadi git. Geç kalacaksın yoksa…Evine, karına… Git ve gelme bir daha…”

“Öfkelisin şimdi… O yüzden söylediklerin… Yarın daha farklı düşüneceksin…”

Başını iki yana salladı kadın.

“Öfkeliyim doğru… Ama çok düşündüm sana git demeden önce…Sonu yok birlikteliğimizin… Sen de biliyorsun…”

Yaklaştı adam kadının oturduğu kanepeye… Diz çöktü ayaklarının dibine… Kadının buz kesmiş ellerini aldı avuçlarının içine… Dudaklarına götürdü..

“ Seni seviyorum “ dedi titrek sesi ile.

“Sevgi… Bazen her şeyi karmakarışık ediyor… Keşke sevmeseydin… Keşke sevmeseydim… “

“Pişmansın …”

“Hayır.”

“O zaman bitti bana olan sevdan…”

“ Asla…”

“ Neden … Neden bitirmek istiyorsun… “

“Çok açık değil mi..”

“Anlatmıştım sana her şeyi, biliyordun ta ilk başından… Şimdi bahaneler yaratıyorsun…”

Ellerinin arasından çekti ellerini usulca kadın. Hayatını çekip alır gibi adamın avuçlarından…

“ Biliyordum… Yapabilirim sandım… Sana olan sevgim olmayacak bir şeyi bile kabullendirdi bana… Ama … Vicdan azabı her geçen gün yiyip bitiriyor beni… “

Başını önüne eğdi adam çaresizce… Bir süre kaldılar öylece… Sessiz… Boğazlarına yerleşen düğümler konuşmalarını engelliyordu sanki… Buğuluydu gözler… Paramparçaydı kalpler….

“ Son sözün bu mu “ diye sorarak yalvaran gözlerle baktı adeta kadına.

Şimşekler çaktı, yıldırımlar düştü oracığa o an. Yer yarıldı … Karardı hava… Korktuğu soru gelmişti işte. Şimdi daha da iyi anlıyordu kadın… Acabaları bu soru ile cevap almıştı … Haklıydı kararında… Çok canı yanıyordu çok… Olanca metanetini takınarak baktı son göz üzüm yeşili gözlere…

“Üzgünüm “deyiverdi.

Bu kelimeyle bilemedi ne hissettiğini adam.

Gözleri buluştu ıslak ıslak… Yaklaştı adam… Öylece duruyordu kadın… Dudaklarında hissetti dudaklarını…

“Kal de “ diye fısıldadı adam.

“Üzgünüm “ dedi kadın.

Sarmaladı adam… Hıçkırıkları karışmıştı birbirine…

Yer ağladı, gök ağladı… Karardı hava… Şimşek çaktı, yıldırım düştü.

Adam kapıdan süzülerek çıktı.

Alev alev yanıyordu kadının yüreği, dinmiyordu gözlerindeki sağanak yağış…

“Üzgünüm, üzgünüm, üzgünüm…”

(09.05.2008)