Üzüm haklı bir galibiyeti kutluyor

Üzüm, şu kahramanlık takıntından kurtul, dedi.

Tam olarak böyle mi dediydi?...Sende, kahraman olmak için büyük bir mücadele var, sende! On iki, on dört yaşlarında okuduğun Zagor'dan olmasın, Tommiks'ten veya Mister No'dan, ha!

Üzüm haklı mı, bende bir kahraman olma takıntısı mı var?

Küçük bir adamın, küçük bir toplumda, mini mini kahramanlık kabadayılanması...Üzüm, çok yazıyorsun, demişti. O zaman sözünü dinlemiştim, az yazmaya başlamıştım dünyamda. Ya şimdi, kahramanlıkta durum ne?

Galiba Üzüm, on dört yaşında Üzüm, bu kırklık adamın yanında, kırık, bu bakış, şu toplum, toplum içi, toplu bir galibiyeti kutluyor.

Üzüm, durur durur, öyle bir laf eder ki, artık kaldır kaldırabilirsen!

Bakış, bakışlarıyla yakalar beni, tamam yine haklısın, demeden de bırakmaz. (Haksızlığın haklı lezzetini bilir misiniz?) Bu yaşta, bu haklılık bu kahramana, kahramanımıza acı gelir, lakin...

Sen hiçbir zaman bir kahraman olamazsın!!!

Ama ama ben bir kahraman değilim ki!... Kahraman olmak gibi bir derdim yok ki!...

Sen kendini kandırıyorsun, kahraman kahraman İstanbul sokaklarında dolaşıyorsun!

Üzüm, lütfen bana haksızlık etme.

Şimdi aynaya daha bir bende, ben olarak bakıyorum; bendekilerden biri, daha derinde olanı, derinimden gülümseyen, gördüm, onda biraz kahramanlık var, o dürtü işte canım, ama biraz, birazdan fazlası değil, masum...

Hem ne sakıncası var canım, canım İstanbul'da az biraz kahramanlığın!

1. Not: Atatürk çıkışlı olmasın hepimizin içinde yatan kahramanlık ya da padişahlarımızdan kalan; vay Üzüm vay, nerelere vurdun düşüncelerimi, nerelerde vurdun; vay babam vay!...

2. Not:

Nasıl bir kahramanlık
bende gördüğün Üzüm,
görüp sahneye çıkardığın;
görmeye çalışıyorum
beni oralarda,
görüp anlamaya.

Olumlu değil elbet,
o kadarını anladım,
bu kadar zekamla Üzüm,
olumsuz senin bende
görüp seslendirdiğin
kahramanlık;
hani gereksiz
bir yerde,
lüzumsuz bir çıkış,
çıkış üstü oturuş
küs küs.

Ş.Y.