Uzun Bir Yorgunluk mudur Hayat

Doğarken, ölürken, severken hep yalnız olduğunu öğrendiğinde, hayata boşvermeyi de öğreniyorsun.

Akışına bırakıyorsun bazı şeyleri.

Yoksa yoruluyor insan.

Fark etmeden eskiyor, yıpranıyor,tükeniyor… Yıllar geçmiş, zaman bitmiş oluyor…

Hani Kafka diyor ya, “Her düşlediğini yapamıyor insan, her düş çiçek açmıyor” diye. Aslında çiçek açmayan her düş bir umuda, bir beklentiye evrilip, yaşama tutunmak için bir nedene dönüşüyor. Belki de bu yüzden onun kadar karamsar değilim ben.

Yaşama tutunmak!

Bir noktadan sonra hayli zor bir edim.

Yaş ilerledikçe ilgi duyduğun şeyler farklılaşıp başkalaşırken azalır da.

 Arınmış hissedersin kendini herkesten, her şeyden.

Kişisel sancılar dinmiş, varoluşsal kaygılar sona ermiştir.

Sadece kuytularında özenle sakladığın o tek şey değişmez. Hep aynı yaşta, hep aynı sıcaklıkla , hep aynı sevdayla yüklüdür.

Varsın çoktan unutmuş olsun birileri.

Ne gam?

Ateş, pervaneyi bilmez ki!

C.Pavese “Birini sevmek , sevilen kimseyi ilgilendirmez, bu kişisel bir sorundur” dese de, önce kendini inandıramaz bu söylediğine. Bunu kabullenecek güçlü bir ruh yapısına sahip değildir. Doğrudur söyledikleri elbet, ama şizofren ruhlar için acı bir gerçektir sonuçta. Bu yüzden gerçeğin ağır yükünü kaldırmak yerine, altında ezilmek, yok olmak daha kolay gelir.

Zira çoğu kişi bilmez iki kişilik sevmeyi.

Ve bazen küçük bir şişede, bazen ucuz bir otel odasında, bazen tren raylarında bulunur aranan kurtuluş…

İnsanoğlu hep yalnız olduğunu / olacağını öğrenmek zorunda.

 Dahası alışmak, kabullenmek…

O zaman hayata boşvermeyi de öğreniyor.

Yoksa yoruluyor insan.

Uzun bekleyişlerden

Söylemek isteyip de söyleyemediklerinden

İçinde biriktirdiklerinden.

Yoksa, uzun bir yorgunluk muydu hayat, bilmediğimiz...