Uzun deve

Hep yanından küs gibi geçerdim, bu gün Selam verip konuşmak istedim geçerken deveyle…

Hiç aldırış etmedi; duymazlıktan gelip geviş getirmeye devam etti.

O uzun boynunda kibir kalmamıştı…

Hal hatır sordum.

Önce konuşmak istemedi…

Sanırım benim sıcak yaklaşımım, yüreğini eritti ve çözülmeye başladı:

“Bilir misin çocuk!

Bir zamanlar dünyaya biz hükmederdik.

İstediğimizi alır istemediğimizi gömerdik.

Her şey bizden sorulur, Dünyanın hazinesi biz yönetirdik.

Yollara düştük mü bir ucumuz burada bir ucumuz üç (*) konak ileride olurdu.

O eski günlerden eser kalmadı artık.

Görüyor musun çocuk!

Şimdi sirk maymununa çevirdiler bizi.

Bütün yaşantımız gözler önünde, bizi izliyorlar...

Bir özelimiz yok.

Üstelik parçalanmış develeriz…

Anam babam kardeşlerim nerede?

Hiç bilmem. Hiç tanımadım onları…

Küçüklüğümden tek hatıra, bir bakıcı…

Geçmişimi başkalarından öğrendim.

Belki de görmediğim daha iyi oldu, ne acı…

Çocuk!

Dilerim sizi de bir gün ailelerinizden koparıp böyle kafesler içine almazlar…

Sürekli gözaltında olmak nasıldır?

Nerden bileceksin…

Dostun arkadaşın akraban olmaz.

Senede bir yoldaş getirirler o da üç gün durmaz.

Bir daha görmezsin.

 Kimler gelmiş kimler gitmiş hiç haberin olmaz.

Biliyor musun çocuk!

Develerin mezarı olmaz!

Ya kurda kuşa yem olur ya da daha kötü insanlar parçalar seni…

Her şeyin fayda tercihiyle hayat bulduğu bu düzende, böyle devam ederse;

Sizleri de buraya tıkacaktır Sistem ve Efendileri…”

Gözleri yaşarmaya başlamıştı…

Hiçbir şey olmamış gibi arkasına dönüp geviş getirmeye devam etti…

Selam verip sohbet ettiğime sevinemedim.

Dertlendim, Dertlerini pekiştirdim…

Bir daha üzmek istemem ve

Asla oradan geçmem…

(*) 90 km.