Uzun zaman oldu yazmayalı...

Bu sayfa doğrusuyla yanlışıyla, iyisiyle kötüsüyle benim yaşamımı paylaştığım yer… Hiç saklamadan, sakınmadan, utanmadan tüm doğallıyla içimi satırlara döktüğüm…

“Peki ne yaptın” derseniz bunca zaman, işte şimdi sizlerle onları paylaşma zamanı…

Dertsiz başıma dertler mi aldım desem, kendi kendime kaşındım mı? Kendimi bir aşkın peşinde koştururken bulup, aşkın o acımasız ve can yakıcı yüzünden nasibimi aldığımı mı…

Keşkeler biriktirdim içimde, biraz da hayal kırıklıkları… Bol bol üzüntüler serptim yüreğime, yetmedi kendimi hasta ettim düştüm hastanelere…

Çok üzüntüler yaşadım kendi içimde, çok gel-gitler, çok ümitsizlikler.. Kendimden çıkıp olmam istendiği gibi birine dönüşmeye çabalarken, sevdiğimi kaybetmemek uğruna, geldiğim noktada gördüm ki git gide benliğimi kaybetmişim…

İnsanlar neden ilk başta göründükleri gibi olmuyor diye de düşündüm sürekli… Bulamadım cevabını, belki de bildiğim cevabı sakladım kendimden bile…

Dışarıda daha mutlu, daha sevgi dolu, daha heyecanlı hayatlar yokmuş meğer, onu anladım.. Yanı başımdaymış sahip olduğum asıl ve asil değerler ama ben görmeyi bilmemişim…

Keşke bu kadar kolay olsa değil mi her şey; yaşantıdan aldığımız derslerle kendimizi avutup, yolumuza hiç bir şey olmamış gibi kaldığımız yerden devam edebilsek.. Maalesef bu mümkün olmuyor, yıpranmışlıklar, yaşanmışlıklar engel oluyor buna…

Her şeyi zamana bırakmak belki de tek çare.. Her şeyi bir an evvel geride bırakmak için de zamanın hızlıca ve daha az sancısız akıp geçmesini ümit ediyorum..

Sabır imtihanındayım hayatın bana ve aileme sunduklarına dair.. Ama bir gün bu imtihanı geçip, hayata daha güçlü, daha dik bakacağımızı biliyorum… Beni hayata bağlayanın bu ümit olduğunu hiç unutmadım… Ve Allah’ımdan ümidimi hiç kesmedim..

Yağmurun ardından çıkan gökkuşağı misali, sancılı günlerin ardından gelecek nice güzel günlere…

Sevgiyle kalın…