Van depremi ve sonrası…

Bu gün saat 13.41’de Van'ın Tabanlı köyü merkezli 7,2’lik bir deprem oldu. Deprem, yakın çevrede, birçok yerde kuvvetli hissedildi.

Bölgeden gelen ilk görüntülerde, başta Van merkezi olmak üzere, Erciş ilçesinde çok sayıda binanın yerle bir olduğu görüldü.

Ekranlara yansıyan enkazlar hayli ürkütücüydü. İlk belirlemelere göre 80 ölü, 500 den fazla yaralı olduğu söylendi.

Asıl can sıkan ise, depremin üzerinden saatler geçtiği halde, arama- kurtarma çalışmaları bir türlü başlatılamaması idi.

Akşamüstü, neredeyse hava karardı;

Ne yazık ki ortalıkta hala sağa-sola koşuşturup, ne yapacağını bilmeyen paniklenmiş, çaresiz insanlardan başka iş görecek kimseler yoktu.

Depremden saatler sonra, hala enkaz üzerinde bilinçsizce gezinmeler sürdürüldü. Bu arada kimilerinin yakınlarını arama girişimleri oldu.

Öte yandan depremin şiddetinden etkilenip, bulunduğu yeri telaş içinde terk etmeye çalışan çaresiz insanlar da vardı.

Anlayacağınız durum iç açıcı değildi. Daha doğrusu olanlar, izleyen herkesi büyük bir hayal kırıklığına uğrattı.

Hele, hele gelişmişlikte (bilmem dünyanın kaçıncı sırasında!) ileride olduğunu iddia eden bir ülkeye yakışan manzaralar, hiç değildi.

Çünkü deprem sonrası gereğince davranıp, duruma el koyacak sorumlu kimseler vaktinde piyasaya çıkmadılar.

***  

Doğal afetler, salgın hastalıklar ve savaşlar istenmediği halde, toplumların arada bir de olsa yüzleşmek zorunda kalacakları/kaldıkları hallerdir.

Bu nedenle, her ülke geçmişin acı tecrübelerini, çağın teknolojisini ve imkânlarını birleştirilerek, bu gibi durumlara hazırlıklı olmaya çalışır.

Bilindiği üzere, deprem sonrası ilk 24 saat içinde yapılacak arama-kurtarma çalışmaları hayati önem arz eder.

 Özellikle enkaz altında kalıp yaşayan ve kurtarılmayı bekleyenlerin seri tespitleri ve mümkün olduğunca az kayıpla kurtarılmaları gerekir.

Tüm bu işleri yapacak olanların önceden arama-kurtarma eğitimini almış, uzman kişilerden oluşması ve her ilde bu ekiplerin bulunması şarttır.

Van depreminde yukarıdakilerin hiç biri yoktu. Uzunca bir süre duruma hâkim olan panik, endişe ve çaresizlik karışımı bir telaştı.

Zaten her felaket sonrası karşılaşılan manzara bu değil mi?