Van minüt

Isparta ilinde öğrenci iken yılbaşında Aydın’da olmam istenince sebebini sorduğumda, “Senin için güzel bir kız beğendik” denilince, “Nasıl bir kızmış bu” diye sordum.

“Soru sormayı bırak da gel…”

O yıllarda Muğla – Kale arasındaki yol henüz yok. Isparta’dan Aydın’a, Aydın’dan başka bir otobüsle Köyceğiz’e geliyorum. Yollar kıvrım kıvrım ve öyle çok uzayıp gidiyor ki…

Kız beni kapıda karşılayıp elimi de tutup, “Hoş geldiniz” deyince, bırakın elektrik almayı yüksek gerilim hattına çarpılmış gibi oldum.

Kızın babası Ankaralı imiş ve Aydın iline yerleşmiş. Kızın kendisi de babası da sosyeteden, çok da kibar konuşma ağızları var. O günlerin nayırları – nolamazları var ya, kısaca aramızda uçurumlar var.

Hoş beş sohbet faslı ve yemek sonrasında benim ihtiyaç molası vermem lazım.

“Size zahmet vermeden ayak yoluna giden yolu bana tarif edebilir misiniz?” diye sorduğumda kız yüzüme anlamadığını belirten bakışları ile bakıyordu ki babası, “Çişhaneyi göster kızım” dedi.

Gösterilen yere girdiğimde ne göreyim. Yerden dizime kadar yükseklikte bir ihtiyaç giderme makinesi var ki, bunun içine nasıl edilir bilemirem.

Zaman mazeret değil çözüm üretme zamanı. İçimden bir ses diyor ki, “Luk et mi van minüt güzel gız” diye çağır kızı ve sor, sor da öğren.

İyi de nerde o cesaret ben de.

Şimdi ben bizim köyde olsa idim hiç böyle bir sorunu yaşar mı idim?

Tarlanın içinde iki tarafında tahtalarla çevrili, iki tarafında da bezle kaplı kapıları olan ayak yolu ve ırbık dediğimiz testinin içinde su…

Çömelirsin, rahat rahat ihtiyacını giderirsin ve hangi kapıdan çıkmak istersen kapının bezini kaldırdığın gibi çıkar gidersin.

Aynı bizim köyde olduğu gibi gerekeni yaptım, çıktım. Bir de ıslık çaldım, dilimde nayır – nolamaz, uçurumlar arasında yüksek voltajlı ateşinde yakıp yandırma beni, diye…

Benim o gün düşündüğüm (Van minüt) var ya, ah o van minüt!..

Resim: http://4.bp.blogspot.com/_fBwNHBv7iLE/SY_-dkEsMYI/AAAAAAAAAHM/m6ITOhMc3Lw/s400/ONE+MINUTE.jpg

*