Vaporetto'da şenlik var!

Venedik’te Bienal (Biennale) çerçevesinde yapılan etkinliklerle şehrin hemen hemen her bölgesinde karşılaşmanız mümkün. Oldukça dikkat çeken ve büyük bir seyir keyfi yaşatan bu etkinliklere denk geldiğimde haliyle hemen seyre dalıyorum. Tabi bir yandan da fotoğraf makinama sarılıyorum. Güzel anları ölümsüz kılmada doğrusu üstüme yoktur.

Bu etkinliklerden birine bugünlerde vaporettoda denk geldim. Seyir halindeki vaporettoda harika bir dans gösterisi izledim. Böylece San Toma İstasyonu’ndan Santa Elena’ya kadar kadar olan yarım saatlik yolculuğum boyunca güzel bir müzik dinletisi eşliğinde dans gösterisi izledim. Gurubun müzisyeni yan flüt çalıyordu. Bir erkek iki de bayan dansçı yan flütün romantik ezgilerine, mavi beyaz ağırlıklı kostümleri ve aynı renkte boyadıkları vücutlarının renk cümbüşünde eşlik ediyorlardı. Bu canlı performans yolcular tarafından da ilgiyle izlendi. Hatta bazıları benim gibi yapıp fotoğraf makinalarına ya da kameralarına sarıldılar.Bu gösteri bir anda bütün psikolojimi değiştirdi. Yağmurun etkisiyle biraz bozulan moralim yerine geldi. Daha hızlı adımlar atmaya başladı. Hemencecik Santa Elena’da çimlerin üzerine oturup karşımda ki eşsiz manzaraya daldım. Karşımda deniz, az ötemde bütün ihtişamıyla San Marco Meydanı kendimi daha da iyi hissettirdi bana. İnsanı ne mutlu eder? Diye sordum kendime. Güzel bir şehir bana sundukları ile beni çok mutlu ediyor. Sadece ve sadece bu şehre teşekkür ediyorum.

Öte yandan neden böylesine bir manzara ile o uzun saatlerimi çalan Ankara trafiğinde hiç denk gelmedim diye düşünmemek elde değil. Her anı bir koşturmaca içinde geçen hayatlarımıza böyle minik dokunuşlar ve ruhu okşamalar olsaydı. Oysa mesela “Ankara Metrosu” bu tür etkinlikler için Venedik’in vaporettolarından çok daha uygun mekanlar. Böyle minik ayrıntılar hayatımın bir çok evresi ile ilgili olarak ah keşke dedirtiyor. Neden olmasın, neden bizde de olmuyor bunlar? Fakat sonra aklıma bir şey geliyor. Uzun bir dönem Venedik’te kaldıktan sonra evime ilk yapacağım ziyaret için Ankara’ya gitmiştim. Geldiğimin ikinci günü arkadaşlarımla buluşmak üzere bindiğim otobüste son derece gereksiz bir kavgaya denk geldim. Otobüs şöforü durması gereken durakta durmayınca durakta bekleyen yolcu büyük bir hışımla otobüsün kapısını yumruklamıştı. Bunu gören şöför taşıdığı onca insanın sorumluluğunu taşıdığını unutup an bir fren yaptı. Bu frenle ve kapıların açılmasıyla otobüse binen yolcu ile şöför arasında kıyasıya bir ağız dalaşı başladı. Derken yolcular da bu tartışmaya katıldı kimi şöförü haklı buluyor yolcuya yüklemiyor, kimi yolcuyu haklı buluyor şöförü suçluyordu. Bir kaç tanesi ise; “kardeşim işimiz var gücümüz var. Sizin kavganızı mı dinleyeceğiz diye herkese kızıyordu. Bense gülsem mi kızsam mı bilemeden: “Evine hoşgeldin Serap” diyordum kendi kendime.