Var, var, var

Çok eskiden çok mu kolaymış herşey. İnsanlar özüne daha mı yakınmış, daha mı uzak?

Düşününce  önceleri

Nasihat almak için el etek öpenler varmış
Bir nasihatle pir-ü pak olan insanlar var imiş

Bir kelime için dağ tepe aşanlar varmış
O cümleyi duymak için 40 gün aç gezenler var imiş

Kalbine değen bir söz ile yeni bir can olanlar var imiş
Bir bakışa kurban olup herşeyi yakanlar var imiş

Koşulsuz teslim olup, huzur deryasına erenler var imiş
O’na, huzura erenlerin meclisinde ölüme erenler var imiş

Herkesin Yaratıcının kulu olduğunu bilenler
Onların önünde iki büklüm olmaya ne gerek var diyenler var imiş

Herkesi O var etti deyip, iyiye kötüye gül derenler
Dikenleri yok edemese de, görmemeyi ögretenler var imiş

Dikensiz de olunur deyip, dikenlilere ışık olanlar
Mum olup erirken, çevresine ışık saçanlar var imiş

Hikmetine sual olunmaz deyip, yanlıştan kaçıp
Herşeyi bir çırpıta terk edip, O na koşanlar var imiş

O zaman var imiş
Şimdi ise

Kimsenin cümlesine kafa yormayıp, şüphe denizinde  boğulanlar var
Ne dedi diye okumayıp düşünmeden, kim miş diye okuyanlar var,

Etikete tamah edip, ruhunu açanlar var
Kimlik peşinde koşup, dünyasını unutanlar var

Kalbini açmayı unutan, saflığa yüz çevirenler var
İstekleri için tapınan, madde uğruna kalbini kapatanlar var

Huzur için savaşamayacak güçsüzler var
Öğrendikleri kolay bilgi dışındakileri, yok sayanlar var

Her söylenene inanan, elle tutulan herşeyi doğru sayanlar
Yokluğu yaşamayan hiçliğe inanmayanlar var

Mutluluğun peşinde koşarken durup dinlenmeyen
Şüphenin içinde erirken kendini görmeyenler var

Kalbini açanların peşinden koşmayı unutanlar
Maddiyati olanların peşinden koşanlar var

Acaba  ve keşkeler içinde kıvrananlar
Sevgiyi hiçe sayıp yapıp yakıp yıkanlar var

Biz nasıl insanlar olduk diye söylenip çırpınanlar
Kalbe ve ruha değil tene sahip olmaya çalışanlar var

Var, var