Varolmak gerek yeniden

 

Bazen omuzlarını kaldıramazsın, taşıyamacağın yükler bindirilmiştir o yorgun bedenine. Kim bilir, belki de sen yapmışsındır bunu. Sen istemişsindir yorgun olmayı. Sen, kendi ellerinle, kendi yorgunluğunu yaratmışsındır farkında olmadan. İsteklerinle, hayallerinle, umutlarınla.. O kadar kırılmışsındır ki, mecalin kalmamıştır yeniden varolmaya.. Yürümek istersin, sonsuzluğa, kendi ayaklarınla en uzağa. Kaybolmak istersin belki, tüm kırık parçalarından kurtulmayı. Terk etmek istersin tüm incelmiş, ama inceldiği yerden kopamamış bağlarını.. Ama imkansızdır, nereye gidersen git, ne yaşarsan yaşa, seni bırakmaz ki o ipler.. seni bırakmaz ki kalbin, hislerin..

 

Peki ne yapmak gerek!? Tüm kapıları kapayıp gelenleri engellemek mi? Perdeleri açmayıp güneşi izlememek mi? Kulaklarını tıkayıp söylenen sözleri, çalınan şarkıları duymamak mı gerek? Gözlerini bağlayıp, görmemek mi etrafta olup bitenleri, bitememişleri..? Çıkışlar hep mi imkansızı gösterir? Hep aynı sona mı çıkar yollar? 

 

Alışmak gerek belki de. Kabullenmek gerek. Dayanmak gerek. Her şeye rağmen, yine "yaşamak" gerek. En başından, gidebildiği yere kadar. Bitebildiği yere kadar sürdürmek gerek oyunları. Çünkü insan ancak geçmişine baktığında boş bir hayat yaşamamış olduğunu fark edince rahatlar, huzur bulur. Bir insanın ancak yaşadıkları ya da yaşayacakları hafifletir yüklerini. 

 

Bu yüzden, derin bir nefes almak ve her ne kadar mecalin kalmamış olsa da, kırık parçaların, kopamamış iplerinle, mutluluklarını da unutmadan, varolmak gerek yeniden. Yaşamaktan korkmadan.