Vatan sağolsun!

Her an haberlerden kaçar oldum son dönemlerde. Heryerinden bir şehit haberi, bir ana baba çığlığı yükseliyor yurdumun. Ne dualarla, ne umutlarla yolladığımız askerlerimiz ya dün kahkalarla sohbet ettiği, sırtını sıvazladığı kader arkadaşının tabutunu taşıyor, ya da o tabutun içinde yatıyor nefessiz. Analarımız gün sayıyor, oğlunun en sevdiği yemekleri hazırlamaya başlamış bile, iyice yaklaşmış tezkere; kapı çalıyor, açtığında karşısında iki subay, doktorlar, ambulans. Daha onlar söylemeden anlıyor başına geleni, yığılıp kalıyor olduğu yere saracağı bir sonraki yaprak elinde...

Ağıtlar yakılıyor, gözyaşları sel oluyor, cenazede bir de hiç bir şeyden haberi olmayan minicik bir yüz... Etrafına bakıyor anlamaya çalışıyor olanları. Kah ağlıyor; aşkını kaybetmenin verdiği o yıkımla,yüreği dağlı, elinde minicik bebesiyle ortada kalmış anasına bakıp, kah gülüyor onu neşelendirmeye çalışan insanlara. Tabii hal varsa o insanlarda.

Yıkılıyor yuvalar, parçalanıyor aşklar, evladına vasiyet hazırlayan anaların, babaların, onları kendi elleriyle toprağa vermesi dağlıyor insanı ta yüreğinden.

Bu da yetmiyor, kendi sınırlarımız yetmezmiş gibi, başka sınırları koruması isteniyor askerimin. Banane ya, Amerika mıyım ben! Güçlü müyüm o kadar! Benim korumam gereken bir ülkem var önce, her taraftan kuşatılmış, üçüncü dünya savaşının tam ortasında. Efendim? Yok mu üçüncü dünya savaşı? Boşversenize, savaşların en haini, en kanlısı yaşanıyor şimdilerde. Bizim onurumuz vardı diğerlerinde; ne olursa olsun, kimseyi sınırlarımıza yaklaştırmayan, pazarlıklara ve tehditlere boyun eğmeyen İsmet Paşa' larımız vardı, Mustafa Kemal' imiz vardı. Savaşlar adam gibi yaşanırdı. Biz burnumuzdan kıl aldırmazdık, bırakın ki, nolur bizi alın edebiyatı yapmayı Avrupa' ya; bırakın ki Amerika 'nın ağzının içine bakmayı. Ah benim güzel şehitlerim, ne için verdiler canlarını, kanlarını, şimdi neler oluyor vatanımda.

Bazılarının canı sıkılıyor, " ya dur bakayım, şu İran' a saldırayım azıcık da, yeter yahu, hep sıkıldım Irak, Irak! " Bir diğeri de özeniyor ona, " ya banane, biz de Filistin'i isteriz ." Ondan sonra gelsin bombalar bebelerin tepesine. Tıpkı bir bilgisayar oyunu gibi. Teknoloji ilerledi ya, bilgisayarın başından bakmaktan dünyaya, hayatı simülasyon oyunu sanıyorlar. Nice hikayeler saklı o yaşamlarda. Belki yıllarca olmadı çocuğu kucağında bebeğinin cesedini taşıyan o ananın. Ne dualar etti de verdi Rabb'im. Gerçi canı alan da Allah ya, insan isyan edemeden duramıyor işte.

Benim askerim kuşun asker değil! Benim askerim kimsenin bilgisayar oyununun elemanı değil! İnsan onlar, anaları olan, aşklarını, yavrularını, tüm hayatlarını geride bırakıp seni beni korumak için dağlara çıkan gerçek insanlar! Bu yazıyı yazarken akıttığım gözyaşlarım kadar gerçek, duyguları olan, kurşun yediklerinde canı acıyan... Kim ne derse desin bana,kim ayıplarsa ayıplasın, umurumda değil! Askerimi başka sınırlara yollayacağınıza, gidin de haddini bildirin o kuduranların!

Son sözüm şehit analarına, şehit babalarına! Asla, asla çıkmasın bir daha ağzınızdan " Vatan sağolsun demiyorum" lafı! Senin oğlun o vatanı kurtarmak için attı kendini o ateşe! Bilemezmiydi ki tam tersi tarafa kaçmayı,bilemez miydi ki oradan sıvışmayı? Bilirdi, öyle bir bilirdi ki. Asla yapmazdı ama, yapmadı da.Aslanlar gibi korudu vatanını. Türk evladıydı o. Mustafa Kemal' imin, İsmet Paşa' mın vekiliydi o. Sen de yine, vatan sağolsun diye. Düşmanının istediğini verme eline. Vatan sağolsun! Onu bu hale getirenlere et beddualarını. Kenetlenme zamanı şimdi. Sen vatan sağolsun demezsen, diğer oğlunu da vereceksin kara topraklara. Unutma, İstiklal Marşımızı unutma! Gaflet,dalalet ve hatta tarihine hıyanet içindekilere ver savaşını, vatanına değil. Asla ve asla vatanınla bir tutma onları.

Başın sağolsun güzel anam, başın sağolsun aşkını topraklara veren kardeşim, başın sağolsun torun hayalleri yarım kalan babam... Başınız sağolsun, başınız aklınızda olsun. Ezdirmeyin bu milleti, ezdirmeyin bu vatanı düşmanlara. Bir olun, birlik olun. Bir olalım, birlik olalım ki VATAN SAĞOLSUN!