Vay anasini...

Birsey geliyor aklima. Diyelim ki, birisinin elini, oburunun yanaklarini opmemisim zamaninda. Vay anasini, diyorum kendi kendime. Diyelim ki; bir sey yapmisim, kendimi hic begenmedigim. Kendime yakistiramadigim. Vay anasini, diyorum, hatirladigimda. Kendi kendime. Vayliyorum.

Birilerini aramisim. Not birakmisim. Cevap bile vermemisler.

-Ne yaptim lan ben bunlara? yerine, vay anasini cektiriyorum.

Senden kucugun telefon kapatmis yuzune;

-Sen kim oluyorsun?

diyemiyorum. Kendi kendime, vay anasini diyorum...

Olmadik bir yerde, olmayacak zamanda, birine essekce birsey demisim. Aklima geliyor. Yanlisimi biliyorum. Soz agizdan cikmis, seneler gecmis, dedigin insan kaybolup gitmis... Geriye donusun yok.

-Vay anasini... diyorum.

Diyelim ki gece yarisi kapim calmis. Acmisim. Babam. Yanina da Kestel'den komsulari takmis getirmis. Usulca kulagina egilip;

-Yerimiz yok baba...

demisim. O benden kacmis. Hanima gitmis. Yerlere birseyler sersin, diye. Simdi aklima geliyor.

-Ulan hiyar, demiyorum kendime, vay anasini diyorum. Vay anasini...

Birara, vay anasini, agzimdan sesli cikmaya basladi. Bizim kari, kiz, oglanlar soruyorlar:

-Yine kimi vay anasiladin?

Baktik, vay anasi demekle olmuyor.

Yazmaya basladik...

Vay anasini....