Vazgeçemediklerim

Giysilerim ve kitaplarım vazgeçemediklerim içinde ilk sırada diyebilirim. Giysiler annemden, kitaplar babamdan yadigârdır bana. Her ikisinin birinci sıradaki öncelikleri benim içinde öyle olmuş.

Yıllar önce ev değiştiriyorum ve bir nakliye şirketi ile anlaştım. Taşınma sırasında bir de baktım ki benim sevgili kitaplarımın ve giysilerimin bir kısmı kutulara değil de çarşaflara sarılmaya başlandı. Kızgınlıkla müdahale ettim hemen. Çalışanlardan biri sonunda tepki verdi; “ Abla biz nerden bilelim senin bu kadar çok kitap ve giysin var. Koliler yetmedi. Ne yapalım biz de çarşaf, battaniye ne bulursak içine dolduruyoruz. Yapacak başka şeyimiz yok.” Dedi.

O gün bunu, eksiklikleri için bir mazeret olarak gördüm. Fakat bugün onlara hak verecek kadar abarttığımı farkındayım. Çözüm kısmında elimden gelenin en iyisini yapıyorum.

Artık gün geçtikçe yüklerimden kurtulmak istiyorum. Ne kadar az şeye ihtiyacım olursa o kadar hafifleyeceğimi de farkındayım. Sadece madde kısmında değil, mana kısmı da hafifleyecek. En basitinden babama kitap sevgimle, anneme giysi sevgimle ulaşmaya çalışmayacağım. Direk onlara olan sevgimi hissetmek ve doyasıya içime doldurmak daha basit, sıradan ve içten olacak.

Hiçbir abartıya kaçmadan ne kendini ne de başkalarını yormadan sevmek ne hoş olsa gerek! Deneyimlemeye açığım.