Vazgeçilendi gözlerin.

O bir fahişeydi...Gözlerin.
Hoyratça, canice, saldırganlaşan,
bir isteyen bir istemeyen, bütün savaşlara katılan, her savaştan çıkan,
Kar kış demeden devamlı sevişen, seviştikten sonra arkasını dönen,
sigara bile yakmayan gözlerin.

O bir teşhirciydi...Gözlerin.
Benliğini tümüyle sunan, çırılçıplak, fütursuz, arsız konuşan,
insanın içindeki tüm vurgunları dağıtan,
kardan borandan yılmadan, sıkılmadan, bıkmadan,
bağırırcasına, çağırırcasına dağıtırcasına,
dişlerinin arasında çiğneyen,
kanatan, sarartan, kızartan,
gizli köşelerden, yeşilliklerden bakan,
sonra, başka tarafa kayan gözlerin.

O bir cehennemdi...Gözlerin.
Suçlu! Yan, kan, can,
Gelme gitme, gel, git,
ama en dibe vur, yeraltına gir, volkan ol püskür, püskürt,
gökyüzüne çık, öt, bak aşağı,
rüzgar ol savrul,
ama sonunda, yan kan canlan, diyen gözlerin.

Bir vazgeçilmezdi gözlerin...
Dokunmanın bile delice olduğu,
dokununca dağıtan, yok eden, öldüren, ölümsüzleştiren
vazgeçilendi gözlerin...