Vazgeçilmezdim...

Artık uyanmam lazım… Hani sıcacık yataktan kalkmanın zor geldiği anlarda inatla gözlerini kapatanlardandım… Yorganı tepeme kadar çekip, o beş dakikanın keyfini çıkaranlardandım… Ruhumu uykuya bırakıp, bedenimi ayaklandırmaya çalışanlardandım. Sıcacık yatağımda o zaman dilimini uzatmaya çalışanlardandım. Tamamen uykuya teslim olanlardandım… Uyku için vazgeçilmezdim… Uyku için vazgeçtim sekiz otobüsüne yetişmekten…

Annemin güzel kuzusuydum. Kocaman kara gözlerim, uzun saçlarım ve gülümseyen yüzümle kalp atışlarıydım. Dizlerinde büyürken vazgeçilmezdim. Vazgeçtim ben tüm dünyadan o an… Güzel kokusunda annemin bir dünyaydı hayat…

“Ah be güzel dostum” diye başlarken konuşmaya, yalnız bırakmayandım… Tüm hayatını, serzenişlerini ve mutluluklarını bıkmadan usanmadan dinleyendim… “Sen yürü bildiğince... Ben hep yanındayım” derken vazgeçilmezdim… Vazgeçtim hayat senden… Dostumun yüreğini acıttığın zaman…

Duru bir yürektim… Saygıyı özü yapan, sevgiyi giyinendim… Şu hayatta bildiğim tek doğruydu aşk… Ve dürüstçe sevenlerdendim… Güvenilendim… Sevilendim… Bir zamanlar aşk için vazgeçilmezdim… Vazgeçtim aşktan, dürüstlüğünü kaybettiği zaman…

Vazgeçilmezdim hayat için… Vazgeçtim her şeyden, özü unutup yalan sözle yaşamaya başlanıldığında… Aşk unutulup, aşk sanılan yapaylıklar başladığında… Dünya durup, hayat sustuğunda…

Fotoğraf : http://andreinacu.deviantart.com/art/portrait-44275985