Vazgeçişler

Vazgeçmenin mümkün olmadığı anlar var mıdır? Hani, sevgili Orhan Veli der ya, "Öyle bir zamanda gel ki, vazgeçmek mümkün olmasın."

"Unuttuğumu sandığım,vazgeçtiğimi sandığım / Sevmediğimi sandığım öyle bir an da gel ki / Yer çekimine karşı koysun damarlarımda beni yaşatan her zerre / Öyle bir zamanda gel ki, vazgeçmek mümkün olmasın."

Geriye dönüp baktığımızda, ne çok şeyden vazgeçtiğimizi görürüz. Her vazgeçiş bir tercih olsa da tercih ettiğimiz şey çoğu kez vazgeçtiğimizden daha değerli değildir. Ve her zaman bir mecburiyettir vazgeçişlerimiz...

Henüz küçük bir çocukken, "Bir kardeşin olacak!" derler. Çok sevinirsiniz. Kardeşiniz büyüdükçe sizin olan her şeyi istemeye başlar. Anneniz, "Sen büyüksün, ne isterse ver, ağlamasın" der. En sevdiğiniz oyuncaklarınızdan vazgeçersiniz. O, ağlamasın diye.

İlk gençlik yıllarınızda iki arkadaş aynı kızı / erkeği sevdiğinizi farkedersiniz. Arkadaşınız, "Ben onu, sen onu tanımadan evvel de seviyordum "der. Kısaca, "Onu sevmek benim hakkım!" demek istiyordur. Anlarsınız ve vazgeçersiniz... Aşk, gerektiğinde vazgeçmek değil midir zaten?

İdeallerinizden vazgeçersiniz, ÖSYM yüzünden. Hiç sevemediğiniz bir okuldan mezun olur, kendinizi hep eğreti hissettiğiniz bir işte çalışırsınız ,

Laftır o, çocukta yaparım, kariyer de denir ya; o kadar basit değildir aslında. Kariyeriniz için bebeğinizden vazgeçersiniz...

İş hayatı, evlilik, çocuklar, günlük sorunlar derken, kendinizden vazgeçersiniz farkında olmadan.

Bir gün bakarsınız ki vazgeçecek bir şey kalmamış. Sevinmenize bile fırsat kalmadan, hayat sizden vazgeçer...

Diyeceğim o ki; yaşamaya bakın, hayat sizden vazgeçmeden.

PS: Kısa bir tatil arası, dönüşte görüşmek üzere.