Vazgeçmeye niyeti olanlara sesleniyorum...

Uzun uzadıya yazmak adına, kelimeleri seçmek uğruna sarf edilen emeğin değeri ölçüsünde değerlenmediği günümüz dünyasından vazgeçmeye niyeti olanlara sesleniyorum. Her ne kadar her birimiz sıradan hayatların içinde elimizden geldiğince, becerebildiğimiz kadar var olmaya çalışsakta, kendimizle baş başa kaldığımız, belki az belkide çok olan o zamanlarda vazgeçmenin dayanılmaz arzusu altında eziliyoruz.

Yitirdiğimiz kendi hayatımız mı yoksa dünya mı yitip gidiyor sorusunu çok kereler sormuşumdur kendime. Bir çemberin içinde dönüp durduğumuzu düşünmüşümdür. Biraz daha sevgi biraz daha ilgi bulmak uğruna yaptığımız bu dönüşlerin hiç sonu gelmeyecek gibi. Vermeyi öğrettiler bize, bizim neslin kadınlarına, beklemeyi savumasızca. Gün günü kovalarken şanslı adledilenlerin sahip oldukları ailelerinin içinde umutsuzca çırpınışlarını gördüm çoğu kez. Çıkmazdaki erkekleri gördüm, tüm sıradanlıkları içinde yeni bir başlangıç olmasada yeni bir heyecana gözü kara atılanları gördüm. Ölenin ardından ağlayan, henüz mezarların üzerinde çiçekler açmadan nimetlenmeye çalışan sahte gözyaşları gördüm. Yitirilenemi kendinemi yandığını anlayamadığım insanları gördüm. Bu çok yüzlü dünyada yaşayan çok iki yüzlüler gördüm.

Ve küçük sevgiler gördüm, küçük sıcaklıklar, küçük umutlar. Derinliklerden gelen, saklı yaşanmış bazen...

Ben umudumu gömmedim, inanıyorumki sizde öyle. Belki bizler başaramadık, inançlarımız ölçüsünde savaşamadık, izin vermediler, izin alamadık. Ne adam olmak uğruna gittiğimiz okullarda savunduklarımızı hatırlıyoruz şimdi, ne de yanlış olana dur diyebiliyoruz hala.

Tanrı izin verdiği ölçüde yaşayabiliyorsak bu dünyada, adil olduğu kuşku götürmez yaradandan vazgeçmektir, ihanettir yaradana. Vazgeçmekten vazgeçiyorum, o gün gelecek, bir gün gelecek biliyorum...