Ve… Aşk…

Ne nasıl geleceği bellidir, ne de beklendikçe gelir, hatta beklendikçe neye inatsa, saklanıverir!

Ne zaman tanır ne mekan!

Yaşla başla da uğraşmaz!...

En bakımlı halinde değil de, en paspal halinde de yakalayıverir, hesabı kitabı da olmaz, ilk başlarda olmaya çalışsa da insan!

Mantık almaz!

O coşkuya da insan dayanmaz!

Bir fırtınadır, katar önüne götürür, ne fırtınayı görür gözün, ne kapılmışlığını algılar beynin!

Bittikten sonradır hesapların!

Hesap ve aşk, yan yana olmaz!

Sınır da tanımaz!

Öyle güçlüdür ki dahil olan kişiler, dünyayı sarsacağız diye düşünürler, ne silah durur karşılarında, ne töre! Toplum da ne?

Hiç dans etmemiş bir adam pistte dans edebilir örneğin sarmaş dolaş, hiç zeybek oynamamış bir kadın aşk ile ritme ayak uydurur, gözü aşkının gözünde, kendisini sanır ki yaşıyor Ege’nin bir köyünde!

Hiç yapmam dediklerini aşktır insana yaptıran, öyle naif… Öyle aşk dolu… Öyle, içinden geldiğince…

Hoşluğu da zaten buradadır!

Öyle özel… Öyle güzel…

Dünya elinin altında! “Savulun, bizi kim ezer!”

En güzel resimler, en başarılı işler hep bu dönemlere denk düşer, ama şiirler biraz küskündür, yazılamaz aşk şiirleri pek fazla, üç-beştir, aşk yaşanılır, yazım aşaması genelde yalnızlığa denk düşer!

Şiire hüznün yakışması belki de bu yüzdendir…

Aşk coşkudur, dimdik durmak, göğüs germeye en büyük nedendir!

Herkese özel, aslında öyle bir genel…

Aşk işte!

Sığamaz hiçbir kafese, ne yeri vardır ne yurdu, ne cüzdan tanır, ne beden numarası!

Boyu posu da yoktur, yanağında ben, çenesinde gamze ile de ilgilenmez!

Öyle işte!

Gelir ansızın, gitme saati belli değildir, hep de kalabilir, aylar ya da yıllar ile de ölçülebilir, hafta ve saatler bölümü de var ama genelde aşka aylar yakışır!

Uzun yıllar yakışmaz ama…

Uzun yıllar için sevgi formatı gerekir ki, bu da karşındaki kişiyi olduğu gibi kabul etmeyi gerektirir, aşık olunan kişinin salt artılarını değil de, eksilerini de sevgiyle kabul etmektir…

Aşk ve sevgi ile kalalım…Gönlümüzden geçtiğince… Sevgilerimle…

Gülgün Karaoğlu
Temmuz,25/08