Ve babam bugün aramızdan ayrıldı

Bugün...

Saat tam 13.55 olduğunda babamızı kaybettiğimizi doktor odadan çıkıp bize söyledi.

Koca bir ömrün sonu,84 yıl...

Babamın acil servis odasının kapısında beklerken aklımdan neler geçti neler;

Bir domates lokmasını bana yedirmek için peşimden koşan, getirdiğim zayıflara kızan,

çok üzüldüğümü görünce de alıp beni sinemaya götüren, Kadıköy - Karaköy vapuruna bindiğimde

kulaklarıma gelen kahkahası sayesinde koca vapurda kolayca bulduğum ve bin bir türlü şakasıyla çevresini şaşırtan babam...

Durduğu yerde duramayan, devamlı aktif, çalışkan ve neşe dolu babam son nefesini veriyordu. Onu bile verirken epey direndi gerçekten dört kez gidip, geldi. Bazı sahneler vardır, sadece filmlerde olur sanırsınız. Oysa hayatta da oluyor işte, kapının aralığından babanıza elleriyle kalp masajı yapan doktoru da görüyorsunuz, her şeyin bitip örtüyü yüzüne kapattıklarını da... Ve çaresizce seyrediyorsunuz, her ne kadar görmek istemeseniz de beyninize işleyen o sahneleri.

Babam hep hızlıydı, hiç yavaş olmadı. Bugün de hızlıydı. Saat 11.00 dolaylarında babama doğru yola çıktım. 12.00 gibi yanındaydım, 13.55 hastanede her şey bitti.16,30 da da tüm diğer işlemler bitmişti. Su gibi hızla akıp gitti elimizden tutamadık.

Babacığım, seni kaybettiğimizi tüm dost ve arkadaşlarımızla paylaştık.

Aradılar, yazdılar ve hepsi senin için güzel şeyler söylediler. Huzur içinde yatmanı dilediler.

Bizim hızlı babamız, artık sakin ve huzur dolu bir hayata geçtin.

Bize sunduğun tüm güzellikler, insan sevgisi ve öğrettiğin yaşam gerçekleri için teşekkür ederiz.

Güle güle babacığım...