Ve Sen bunu hiçbir zaman öğrenemeyeceksin

Ne var biliyor musun? Söyleyemediğim binlerce cümle var sana. Gözlerini ne derece özlediğimden bahsedeceğim az sonra, sesinin tınısında kaybolmayı ne derece arzuladığımı, teninin kokusuna hapsolmayalı epey zaman olduğunu anlatacağım, dinleyeceksin bilirim, sen de sadece dinleyeceksin diğer herkes gibi. Ne zaman senden bahsetsem, ne zaman seni anlatsam onlara "Sen çok güçlüsün" cümlesi çarpıyor yüzüme, söylenmiyor be adam, söylenmiyor ki "benim gücüm oydu, güçsüz kaldım! " diye. Söylenmiyor ki "hala hayaliyle uyuyorum... "diye. Ne garip öyle değil mi? Vazgeçilmezler diyarında beraberiz oysa, örneğin sen, her gece benimsin. Sana sarılarak uyuyorum. Uyanınca yok oluyorsun ama, her şeyi beraber yapıyoruz seninle biliyorum. Kaç içki sofrasına meze oldun be adam yahut kaç kahvede hatırın  var benimle birlikte? Kaç fal kapatılmıştır seni dileyerek, o günden bugüne? Tanrıyla aramdaki sohbete kaç kez konu oldun? Kaç kez ismini haykıra haykıra  "Neden " diye çığlıklar attım? Kaç gecedir yoksun? Kaç sabahdır beraber uyanmıyoruz? Kaç saattir benim değilsin? Bir bilsen be adam, bir bilsen... Öyle bakmazdın bana, öyle uzak, öyle soğuk, öyle bir yabancıymış gibi olmazdın. Ellerimden tutardın, el olup, ellere sarılmadan önce. Benim ellerimi tutardın... Hadi biliyorsun diyelim, bir anlasaydın, bir anlayabilseydin. Keşke be adam. Keşke...

Bugün de yoktun. Olsaydın, anlatacak çok şeyim vardı ... Eğer olabilseydin, özlemeyi anlatacaktım sana. Nefret ettiğin, yüzünü bile görmek istemediğin birini özlemeyi. Ama bugünde yoktun. Ve sen bunu hiçbir zaman öğrenemeyeceksin. Sen bu hissin ne derece aşağılık, ne derece küçük düşürücü olduğunu asla bilmeyeceksin. Elindekileri hep, zafer zannedeceksin...

11.11.11