Ve yalnızlığı bu şehrin

Doğduğum, büyümeye çalıştığım, yalanına karıştığım, kalabalığına alıştığım, yeşiline, mavisine taptığım şehir İzmir!

Ben ki ağır aksak, düşe kalka seyir halinde iken İzmir sokaklarında...

Kanmadığım uykular, sıcak yorgan rüyaları tüter burnumda. Yalnızlığın, soğuk çelik teni dokunur düşlerime.

Kemiklerim üşür, üşür de gerersin kendini, titrersin. Gece kaçkını nefsin hükmeder sabahın sesine...

Ey İzmir!

Matah olmasa da yolların, sıradan kavakların, kumruların.

Yaşanmışlıklar sinmiş sinene. Ey İzmir, sen beni sar, al kollarına, yağmur yağsın ıslanayım kaldırımlarında. Soluklanayım alacasında sabahın.

Sobayı yakayım, kederleri katayım içine, kör talihi, şanssızlıkları doldurayım, çıtır çıtır yakayım, ısınayım. Demlik fokurdasın, ince belinden tutayım bardağın, elim yansın, yüreğim ısınsın, umutlar firar etsin, kabarsın yüreğim.

Bu kahır senin mi İzmir, yoksa benim mi?

Sokakalarına boca edersin hırsını. Bacalar basar, dumanlar alabora. Üşürken, ısınmak iken muradın, kapı, pencere açılır genzinde kurşini tat. Esme rüzgar hane virane. Bu hınç, bu yalnızlık niye.

Mecburiyetler salar seni sokağa yetişilecek işin vardır şanslıysan. Öğrenciysen ilk ders 07:45. Ekmek buhar olur tüter fırından, sokaklarını taze ekmek kokusu sarar mahallenin. Gevrek fırınından susam kokusu katılır ahenge.

İkiçeşmelik'te saç, sakal, kaş, bıyık bir çuval kıl yumağı meczup şarapçı. Küfür eder kadere, kedere, parasızlığa, yalnızlığa, sevdiğine ve boş şişeye...

Ey İzmir!

Gün gelir yalnızlıklarını alır yürürsün Kordon'da, kol kola benimle!