Veda zamanı

VEDA ZAMANI…

Artık gitmeliyim; veda zamanı çoktan geldi ve ben geç kaldım senden gitmeye… Öyle bakma; içimi acıtıyor bu bakışların. “Kal” demenin bir anlamı yok; bu saatten sonra kalmanın da bir anlamı yok…

Sevmek; umarsızca sevmek bazen yetmiyor bir arada olmak için. Biliyorum; anlatmaya uğraşma boşuna, sözcükleri tüketme hoyratça. Dilin ne söylerse söylesin; gözlerin anlatıyor zaten her şeyi. Sen seviyorsun beni; bense zorlaştırmamak için her şeyi kaçırıyorum gözlerinden gözlerimi; dahası yüreğimi. Dedim ya, bazen yetmiyor işte sevmek.

Ne kadar çabalarsak çabalayalım; kendi sevgimizde boğuyoruz kendimizi. Ben uçarı kabına sığmayan deli bir tay; sense mağrur ve sahiplenen bir aslan gibiydin. Sen hep yanında olayım istedin; bense hep nefes alacak bir boşluk bekledim. Sevginle boğdun ve bunalttın beni. En başta anlaşmıştık özgür bırakacaktık bir birimizi, zorlamayacaktık; dahası hesap sormayacaktık. Ben dilediğim zaman sana gelecektim; ama giderken “nereye” demeyecektin. Deliyim dedim sana; hem de gözü kara. İnanmadın; inansaydın ve biraz da güvenseydin bana, şaşıracaktın nasıl bir uysallıkla sana bağlandığıma. İstediğim birazcık zamandı sadece. Ama çok gördün acele ettin nedense… Nereye ve niye acele ediyorduk anlayamadım bir türlü. Hep bir telaş vardı en sakin anlarında bile gözlerinde. Hesapsızca tükettin hem beni hem kendini hem de yeni filizlenen sevgimizi. Evet, zaman acımasızdı ve geçiyordu fark ettirmeden. Sen de en az zaman kadar acımasızdın; beni anlamamak için direnirken. Şimdi “Kal” diyorsun; artık kalamam anlamıyorsun. Gitmeliyim. Bu gidiş bir terk ediş ya da vazgeçiş değil; bu gidiş tamamen bir kaybediş. Evet, kaybettik; sen de ben de kaybettik. Zor bulduğumuz sevgiyi senin bitmek bilmez tutkuların; benimse dizginlenemeyen başıma buyrukluğum yüzünden kaybettik. Biz bu sevme işini beceremedik.

Belki de baştan hataydı böyle bir ilişki; belki hiç yaşanmamalıydı. Ben umarsızca kapılıp duygularımın peşine koştum ardından. Sense önce kovaladın; sonra nedense kovalanandın. Tuhaf bir ilişkiydi bizimkisi. Tuhaf bir biçimde başladı, doludizgin yaşandı ve birden bitti. Biliyorum sen de benim gibi karmaşık duygular içindesin. Anlamlandıramıyorsun bir türlü hislerini; ama uğraşma gözlerinden okuyorum her şeyi. Bana çok gördüğün zamanı şimdi sen istiyorsun ve ben gidiyorum. Biraz incinmiş, biraz tükenmiş, en kötüsü geleceğe dair tüm duyguları yitirmiş olarak sana veda ediyorum.

Artık gitmeliyim; ELVEDA demenin zamanı çoktan geldi ve ben geç kaldım senden gitmeye…