Vedalar ilkler kadar önemlidir aslında

Elvedasız gidişlere kızarım ben hep.

Hani o gidenin kalanı Allah’a emanet edişi vardır ya, her ayrılık öyle olmalıdır benim gözümde. Son bir bakış, son söylenen bir söz, son dinlenen şarkı, son içilen çay yudumları…

Sonlarda ilkler kadar önemlidir insanın hayatında. Akılda kalır, acıtır. Ve hatta bazen kanatır.

Kalan giden küçülene dek bakar ardından. “Kendine iyi bak” ile sonsuzluğa uğurlanmıştır. Ama yoluna gitmeden yine de bakar sevdiği kaybolana dek.

Gidense tercihlerini yapmış, kararını vermiş, cebinde kalan noktayı geride bıraktığına armağan etmiştir.

Ve onu emanet etmiştir en güvendiğine. Ne bir tanıdığa ne de bir arkadaşa; sadece Allah’a emanet etmiştir.

Yine de önemlidir vedalar, en az başlangıçlar kadar.

Kimisi habersiz gider, düşünceye bırakır, merakla yıpratır.

Ne önemi vardır iki kelime etmenin, ne değeri vardır karşındakine ifade etmenin.

En acısı da tek kalemde silinmektir.

Hesapsız, sorgusuz, yanlışsız, sebepsiz.

İnsan kendine her kaldığında yerine ulaşmayacak uzun cümleler kurar gidenin ardından.

Nedenler kemirir içini, öfkeler tüketir yüreğini.

Her şey unutulup mazi olur, habersiz giden hayatın bir köşesinde hep soru işareti gibi durur.

Bir gün hiç umulmadık bir anda rüyanda belirir. Anlatmadığın ne kadar rüyan varsa baş rolünde o vardır. Uykudan uyanırsın gün boyu unutamazsın. Tam unuttum dersin tekrar bir rüyada görüverirsin.

Belki yıllarca içinde kalacaktır, unutamazsın.

Giden soru işareti bıraktıysa kalana, yıllarca unutulmak istemediğindir aslında.