Vedalar...

Hep filmlerde gördüğüm vedalara özenmişimdir. Herkes toplanmıştır ve gitmeye çok az kala veda konuşmaları yapılır, en yakın arkadaşlarla maziye dair bir kaç komik olaylar anlatılır, sonra veda edici cümleler, aileden ağlayanlar ve sonra yolculuk... Halbuki bugüne kadar bütün vedalarımda sessiz ayrıldım ben ve sadece gitmem gerektiği bilmesi gerekenler bildi ve bazen bu gidişlerimde  son anlarım, veda yemeği olarak bir soğuk sandiviç ve veda sözleride otobüsün hareket ettiğini söyleyen muavin...

İşte yine aynısı oluyor, yeniler için umut dolu kocaman bir gülümseme ve geride kalanlar için tonlarca ağırlığında anılar ve zaman zaman aklıma gelip beni hüzünlendirecek duygular. Kimse üzülsün istemezsin ve kimse sen üzüldüğün içinde ortalığı ayağa kaldırmaz, sadece öyle zannedersin, yalnız kalırsın ve yalnızlık bile bazen senden sıkılır uzaklaşmak ister, tıpkı senin kendinden uzaklaşmak istediğin gibi... İçinde o kadar çok şey vardır ki bir şarkı yazıp, besteleyip, hepsini anlatmak istersin ve en çokta seni en fazla incitenlere sitem edersin şarkında. Orta yolu bulmaktır bu, eski acılarla edindiğin tecrübelerin ve yenilere yer verirken hayatına daha fazla dikkat edişin, belki de farkında olmadan yenilere haksızlık edişin. Hayat derken bu oluyor sanırım, bir oyun başlayıp bitiyor, sonra bir yenisi için, yeni bir hazırlık daha yapılıyor. Hadi bakalım kolay gelsin yüreğimize ve hiç bitmesini istemediğimiz umut dolu yolculuklardaki çocuksu sevinmelerimize...