Vefa

Vefa büyük bir kelimedir. Çoğu cümle de bunu kaldıramayan öznelerle doludur. 

Daha önce yazdığım ''İnsanlar'' adlı yazımda da buna benzer şeylerden bahsetmiştim aslında. Zayıflayan ilişkiler günden güne büyüyen sorun olmakta. Hayat içerisinde şartlara karşı verdiğimiz mücadelenin yanında, bir de içsel olarak yaşadığımız bu huzursuzluk gün geliyor yaşama hevesimizi kırmakta.

İlişkileri zayıflatan ne peki?

Gözü açılan maymunlar mı? Değişen yaşam koşulları mı? Yanlış yetişen toplum mu? Unutulan günler mi? Yitirilen saygı mı? Görülmeyen değer mi?

Sizce hangisi? Ya da eklemek istediğiniz bir soru var mı, cevabını bildiğimiz?

Bu cevapların arasında saklı bir cevap daha var. VEFA... ve tek kelime, dört harf...

''İnsanlar''ımız bunu dört bilinmeyenli denkleme çeviriyor bazen. Gönül borcu yahu altı üstü; hoşgörü, tebessüm, saygı, birlik, beraberlik, değer bilme... İnsanlık yani özetlersek. Ama ne kadar zor şeyler değil mi bunlar? Kendi mutlulukları daha önce gelir ''İnsanlar''ımıza göre. 

Eğer öyle ''İnsanlar'' hayatımızdaysa, zaten onlar için yaptıklarımıza karşı gördüklerimizi kıyasladığımızda fazlasıyla zararda olduğumuzu görürüz. Karşılık işi değildir ilişkiler, ama yine de iyi hissetmek istiyor insan kendini adadığı kişilerce.

Vefasızlık üzer insanı, içten içe çok şey kanamaya başlar sol yanınızda. Mantıkla kalp savaşır o an. ''Bu kadar basit mi?''diye sorarsınız. Evet, o kadar basittir. Siz doğru olanı yapmışsınızdır, onlar da kendileri için doğru olanı.

Herkes kendine göre haklı. Çünkü ''herkes'' kendi doğrularıyla adımını atıyor bu yolda. Ve doğrularını sorgulamak sadece kişinin kendisine mahsustur. Bir başkasının böyle bir lüksü olamaz zaten. Ancak, belli bir amaç uğruna bir araya gelen ve sorumluluk taşıyan bireyler, kendi doğrularını birleştirerek daha güçlü bir doğru elde edebilirler. Bu amaç; gerek duygusal konular, gerek iş konuları, gerekse sosyal konular...gibi alt başlıklarda toplanabilir. Ve işte o zaman kişisel doğrular tartışılabilir. Bu da sağlıklı bir ilişkide olması gerekendir aslında, bir bütün olabilmek için.

Bunu yapmak da yorar insanı, bakmayın birkaç cümlede topladığıma.

Çünkü;

''İnsanlar'' ı anlamak çok zor,

''İnsanlar'' ı  anlatmak çok zor, 

''İnsanlar'' ı yazmak çok zor...

Ve tüm samimiyetimle söyleyebilirim ki;

BEN... 

''İNSANLAR''I...

BOŞUNA...

YAZMADIM...