Vermedin demeyi bırak!!!

GÖZLERİNİ BÜRÜYEN O HIRS BİR GÜN SÖNER! 

AŞKIMI GERİ ALDIM AFFET! 

Düşünmesem, çıkarabilsem aklımdan, seninle örülmüşlüğünden çözebilsem rüyalarımı… 

Sen mi geldin? Kaderim mi çağırdı? Bilemiyorum. Bilemiyorum bu denli sevmişliğimin nedenini. 

Ne olur git. Bir an çık git düşüncelerimden, rüyalarımdan. Öylesine yer etmişsin ki, benliğimi kaybedip sen oldum adeta ben! 

Sorma suskunluğumun nedenini. Sorma gözümdeki yaşlar niye? Anlatamam sana. Kırılır, incinirsin, korkarım. Anlatamam nedenini. Öyle zor ki. Aldırma sen suskunluğuma. Gözyaşlarıma boş ver. Onlar benim ezeli arkadaşım. Boş ver sorma. Anlatamam yaralar, yaralanırım. 

Sorma, nedenini, niçinini durup durup, gözlerimin içine bakıp sorma ne düşündüğümü. Düşünmemeye çalışıyorum aslında. Ve aslında sen de farkındasın ne düşündüğümün. 

Olmuyor işte, zorlama. Ben çoktan vazgeçtim. Çok zor oldu ama vazgeçtim. Zorlamaktan, zorlanmaktan yoruldum çünkü. 

Aynı ufka bakamıyoruz seninle. Bakabilsek de zaman zaman, aynı şeyler değil orada gördüklerimiz. Çiçekler bile farklı kokuyor sana ve bana. Kediyi, köpeği okşayan ellerimiz bile farklı. Benim ağladığıma, sen kahkahalar atıyorsun. Erdemine varmanın onurunu taşıdığım değerlere, delilik deyip geçiyorsun! 

Almak var senin dünyanda. Hep almak! Hangi bedelle, ne uğruna olursa olsun ama mümkünse ve çoğunlukla bedelsiz üstelik. Vermenin erdemi şöyle dursun, öyle bir olgunun varlığından bile habersizsin adeta. 

Verilmeyenleri adlandırdın, zaman zaman sınamak adına durduğumda; o güne dek verdiğim onca değeri görmezden gelerek. Ve hiç de bağdaşmayan sıfatlar atfettin. Yanılgının farkındalığından uzak, sorgulamasız… 

Verileni herkes alır.
Verilmeyeni almayı bilmek, maharet ister!
“Vermedin” demeyi bırak.
“Alamadım” de.
Sonra da nedenini düşün uzun uzun. 

VARDIĞIN YERDE KENDİNİ…
KENDİ GERÇEĞİNİ BULACAKSIN!.. 

p.r.alkan