Vermenin tarifsiz hafifliği

Boşluğun tarifi yapılabilir mi? O ana ait hislerin kelimelere dökülebilir mi? Görmediğini, tatmadığını, koklamadığını, duymadığını, dokunmadığını anlayabilir misin?

Bu hiç bir şekle uydurulamayan, benzeri olmayan hal, öyle bir sarar ki seni, o mu senin içinde, sen mi onun, bilemezsin.

Müzikteki es gibi, nefes alıp verme arası gibi, iki kalp atışı durağı gibi. Yaşaması muazzam, anlatması zor. Öyle ki, kelimeleri sayfalarca ardı ardına sıralamış da hiç yazmamış gibi.

Dolabındaki kullanmadığın eşyaları verince oluşan boşluğun, nefes aldığını hissettin mi hiç? İçinde biriktirdiklerinden de kurtulunca, aynı boşluğun oluştuğunu bilir misin? Bu öyle bir boşluk ki, alınan her nefes, daha güçlü ve hiç gitmediği kadar derine iner. Anlatmak kolay değil.Tarifi yok, ama formülü var.

Hemen, şimdi aç dolaplarını, uzun süredir giymediğin, bir gün işe yarar diye sakladığın, vermeye kıyamadığın, ayrılamadığın ne varsa çıkart dışarı. Hepsine teşekkür et, sonra da sevgiyle uğurla. İster uzaktan, yakından tanıdıklarına, ister hiç karşılaşmadıklarına.

Sen, bir şekilde faydalandın o giysiden, eşyadan, sıra bir diğerinde. Dolabında, boşu boşuna, yılda bir kez giyecek ya da kullanacaksın diye sakladıkların, gerçekte birilerinin gereksinimi. Ver, rahatlarsın. Paylaş, çoğalırsın.

Sonra, sıra, evin diğer köşelerine gelsin. Bak bakalım, fazlalık diye ne var? Görmek için bak. Yıllardır orada duran ve artık varlığını bile unuttuklarını fark et. Asıl ihtiyacı olana gönder. Verdiğinin yerine de yenisini alma, bırak orası boş kalsın.

Önce dolabın, sonra evin nefes alsın. İşte o zaman içindeki boşluğu hissedebilirsin. Anlatması zor, uygulaması sana bağlı. Boşluk, ancak yaşanınca anlaşılır. Ötesi, sana kalır.

Pek çok yardım vakfı, muhtarlıklar, belediyeler aracılığı ile ulaştıralım bizde olanları. Unutmayalım, o eşyalar sadece geçici süre için bizim. Sahip olmaktan, paylaşan olmaya aracı. Haydi, bahar temizliği zamanı.

Çimen Erengezgin