VİRÜS GÜNLÜKLERİ -2-

Çıkardığı seslere bakılırsa bana saldıran şey bir kedi olmalı. Diz boyu uzamış sık otların içinde, daha birkaç adım atar atmaz saldırdı. Ondan kurtulmak için epeyce uğraşmam gerekti. Telaşla savurup durduğum balta en sonunda yumuşak bir cisime değdi ve o şey bir çığlık atarak otların arasından süzülüp uzaklaştı. Henüz bahçe duvarına bile ulaşamadan böyle bir saldırıya maruz kalmak cesaretimi kırdı. Sol kaval kemiğimde gittikçe artan bir acıyla geri dönüp eve girdim.

Şimdi düşündüğümde bahçede olanlardan emin olamıyorum. Kaval kemiğimdeki yara bir hayvan marifetinden çok balta kesiğine benziyor. Peki ya o çığlık?

Ayağımın üzerine basamıyorum. Pansuman için kullanacağım hiçbir şey yok. Yapabileceğim tek şey yarayı temiz tutmak ve kendiliğinden iyileşmesini beklemek. Umarım mikrop kapmam.

Kurutulmuş hamurdan oluşan yiyecek stoğumun beni kaç gün daha idare edebileceğini hesaplamak amacıyla sırt çantamı boşalttırken yüzüme çarpan küf kokusu midemi bulandırdı. Etrafa kusmamak için nefesimi tutup topallarak banyoya gittim.

Geceyi, aniden çıkan lodosun neden olduğu gürültülerle yarı uykusuz geçirdim. Acısı iyice şiddetlenen yaralı bacağımı uzatarak oturduğum koltukta pencereden bahçeye doğru bakıyor, loş karanlıkta, rüzgarla savrulan Defne ağacının adeta bacağımdaki yarayı görmek istiyormuş gibi müşfik bir tavırla pencereye doğru eğilip doğruluşunu seyrediyordum.

Uyandığımda pencerenin önünde, karnındaki kırmızımsı bir ıslaklığı yalayan beyaz bir kedi gördüm.

Yanıbaşımda duran baltayı alıp havaya kaldırdım ve yeni bir çentik açmak için önümde duran sehpaya hırsla indirdim....

Kedi yalanmayı kesip dikkatle odanın içine doğru baktı...