Vücut diliyle konuşsak dünyanın en tatlı dili olurdu

Başlangıçta ne dediğimiz anlaşılmazdı ama zamanla alışırdık. Engelli konuşmasıyla karıştırılmasın, doğal vücut dilini kastediyoruz. Ne dediğini anlamayıverelim, tahminde bulunmak da hoş olabilir. Günlük kullandığımız dilin yerini alsın demiyoruz, vücut dili de hayata girsin. Çenemiz yorulduğunda, konuşmak istemediğimizde onu kullanalım. Yani biz vücut diliyle bir şeyler anlatmaya çalıştığımızda ayıp karşılanmasın, deli filam denilmesin.

Her konuda olmaz tabi, bir motorun parçalarını vücut diliyle anlatamazsın. Ağzını açarsın parmağınla yeme işareti aç olduğunu anlatırsın; ya da su içme işareti yaparsın susadığını. Biraz okullarda bu işin eğitimi falan da olursa güzel olur yani. Oynamak istediğinde eller şıkıdım, göbecik bir ileri bir geri. Çok şey hiç konuşmadan anlatılır diyorum. Canımız bazen konuşmak istemiyor, üstelik kelimeler de biraz dinlensin yani.

Kişinin kendine özgü hallerini de katarak yapılan bazı hareketler görülmeye değer olabilir. Biraz da rol yapar sanat filam katarız içine, al sana resital yaşam!

Bazen bazı kimselerin gayri ihtiyarı vücut dilini kullandığını görürüz; amucam sinirlenmiş, dişini sıkmış, ayaklarını yere vurur. Bağırmasından daha iyi değil mi, hem spor yapmış olur.

Çocuklar bir de beceremez ya tuhaf hareketlerle bizi güldürürler. Balon şişirme patlatma hallerini düşünüyorum da. Balon yok ama varmış gibi.  Bazen iş bulmacaya döner, ne anlattığımız gizemli kalır, “ne demek istiyor bu lan” diye kafayı yer.

Hem doğallığımız artar, konuşurken bin bir yalan üretiyoruz, vücut yalan söylemez, koşarak hastayım diyemezsin. Vücut hareketlerinin alfabe gibi temsili resimleri de olur, utanmış kız örneğin. Gerçi zor buluruz, pek utanan kalmadı, şımarık kız daha kolay, ağzında sakız şak şak.