Vurgu

Güzel konuşuyoruz. Konuşurken kullandığımız kelimelere hayran kala kala çok güzel konuşuyoruz. Bildiğimiz, anladığımız kadarını hesaplamadan sorunsuz sohbet etmişliğimizle övündüğümüz zamanlar var.  Bütün bunları yaparken kendimizle gurur duymaktan geri kalmadığımız da bir gerçek. Peki, seçtiğimiz kelimeler söylenilen ya da anlatılmak istenene değiyor mu? Bunu hiç düşündünüz mü?

Sahip olduğumuz dilin sonsuz kelime defterinden aldıklarımızla bu dile kattıklarımız arasında var olan uçurum korkutmuyor mu hepimizi? Mesela, yüreğinin derinlerinde yer eden bir sevgi için kullandığın kelimeleri başka bir hayat için eskittiğin oldu mu? Aslında cevaplar her soruda aynı. Sadece bilmek istemediklerimizi elimizin tersiyle bir kenara itip orda yıllandırıyoruz. Bunca kelimenin içinde her insana ait bir kelimesi olmalı aklın. Yaşanan güzel anlar üzerine söylenen sözlerin kullanımı sadece bir kişiye ait olmalı. Deneyin, aynı kelimeyi farklı insanlar için kullandığınızda ses tonunuzdaki değişimi fark edeceksiniz. Bu sadece sesiniz için böyle değil elbette. Bütün bedeniniz bir savunmanın ortasında bulacak kendini. Hükmedemediğiniz bir güçle size karşı gelip var olduğu yeri hatırlatacak. Çünkü aklınızda ve yüreğinizde hiçbir insanın bir benzerine daha yer yok. İsteseniz de yer alamazsınız zaten. Bu işin içinde yüreğiniz varsa boyun eğmeniz gereken birçok şey bulacaksınız kendinizde. Bazı cümleleri savaşarak bazılarını da öylece kendi halinizde yaşarken öğreneceksiniz.

Hiç kimse ona benzemeyecek. İtiraf edin. Sizi heyecanlandıran, sevindiren kimi zaman derinden yaralasa da yeri her daim aynı olan o duygu için söylediğiniz kelimeler, bakışınız kendinden başka hiçbir şeye benzemeyecek. Gözlerinizi kapatıp onun için seçtiğiniz kelimeyi içinizden seslendirdiğinizde karşınızda o duruyorsa başka hiçbir bedene yakışmaz cümleler.

En iyisi mi yüreğinizde kayıtlı olan kelimeleri sadece ait olduğu ruha seslendirin. Sonrası mı? Bir ömürlük bahar, başka tarifi yok.