Vurgun....

Vurgun yemiş gibi olmak. Sancılanmak, en olmadık zamanlarda gözyaşı döküp, inatla saatlerce ağlamak...bir koşu gidip görmek...gözlerine bakıp kalbini görmek...
Mahzun değil, umutsuz, yıkılmış, kırılmış hiç değil...Sevebildiğim için, sevdiğim için bağırmak...O kadar güçlü, o kadar güzel olmak... Gel dese, bir nefeste yanında olmak...Güç kimde sizce? Bence yürektedir, gözlerindedir, ellerindedir...Amansız dertlere yüreği salan, sevda denen bir oynaştadır...Güç sende mi sanırsın insanoğlu?? Güç yettiğin kadardır.Sen ne kadar çırpınsanda , nafile...

Yaşadığın yılları bir çuvala koyup denize at desem, atamazsın...yapamazsın... Sonra yana tutuşa bir an için kendini dağlara vurursun...Ferhat'la Mecnunun derdine ağlarsın... Sen de yanarsın...

Ellerin kor, gözlerin kor... küllenir gidersin.
Dertsiz, dermansız bir aylaklık uğruna ömrünü tükettiğinle kaldığını düşünenler sarar çevreni...Ömür tüketilen mahzeni anlatamazsın...
Derin dehlizlere atarsın canını, orada saklayıp, orada paylaşırsın sevdanı...Çöllerin yedi kat dibine, yavrularını bırakan böcekler gibi, içini yiye yiye beslenir senden...anlamazsın.
Gönül gönüle karşı durmadan, vurgun yiyerek dibe çöksen belki daha revadır sanırsın...

Neyi , kime anlatacaksın???? Kendi mutsuz dünyalarına seni de çekerek öldürmeden....Kurtuluş umudu var mı?