Vurgunuyum elâ gözlerinin...

Cam buğulu, yağmur damlaları camdan süzülüyor. Ben elâ gözleri seyrederken onlarda beni izliyorlar. Hava benim sevdiğim gibi sevdiğimde yanımda... Birazdan sokulurum sıcacık kollarına... Mevsim bahar, aşkın zamanı... İşte diyorum "yaşamalıyım bu anı"...

Vurgunuyum birçift elâ gözün baktıkça kendimi buluyorum. Kayboluyorum derinliklerinde sıcacık olup içime akıyor...

Sevmek ne demekti? Sevmek sahip olmak, ait olmak değildi birisine. Sevmek boğuşturmadan ruhları birbirleriyle, salıvermekti onları özgürlüğün çağına. Sevmek herşeye rağmen sevmekti.

Üzerime eğiliyor öpüyor sıcacık. Taş kesmiş bedenimi alıyor kollarını arasına yeniden hayat vermek için ona. Geziniyor elleri ruhumun çıplaklığında. En gizli yerlerine dokunuyor durgunluğumun. Ateşliyor onu kararlılığının gücüyle... Kaç defa O oldum bilmiyorum. Kaç defa ben oldu O? Ona ait kokuyu duyumsuyorum. O an üzerimde mi yoksa bende mi ayrımsayamıyorum.

Oydu içime akan sevgilim. Bir olduk. En sevgili insanım oldu. O içime işledikçe yaşam buluyordu ruhum... Mutluluk buydu... Her geçen gün daha da bağlanıyordum vurgunu olduğum bir çift elâ gözün... Aşkın tarifini yapmaya çalıştıkça aslında yapamadığımı anladım... Ve sadece o anı yaşayıp yaşatmak ıstedim sevdiğim adama...