Wolverine, Batman, Superman, Hulk, Deadpool, vs

Ümit Kireççi şöyle yazmış:

“Kendi adıma ben, yaralanmayan veya ölümsüzlüğe yakın olan karakterlerin çizgi romanlarını pek sevmiyorum. Superman’le Hulk, bunların başında geliyor. Bu ikisinin yenilmezlikleri çok sıkıcıdır. Üstelik güçleri sayesinde fazlaca olayın üstesinden gelebilmektedirler. Onları okumaya başladığımda 1-0 yenik başladığımı düşünürüm hep. Ancak ta ki birileri onların zaaflarını kullana kadar. Bir noktada bu iki kahraman bir anda yenilmenin eşiğine gelebilmektedirler. Hal böyle olunca, bir an için onlara sempatiyle bakabiliyorum.  Wolverine, Deathstroke ve Lobo’da ise işle biraz daha sıkıcı oluyor benim için. Bu üç karakter de asla yenilmiyorlar. Belki mücadele kaybediyorlar ama yenilmiyorlar. Bu da onları çok fazla takip etmememe neden oluyor.”

http://cizgiromanokurlariplatformu.blogspot.com.tr/search/label/CR%20%C4%B0nceleme-Ara%C5%9Ft%C4%B1rma

Çok düz bir bakış açısı olmuş.

Süper kahramanlar var, süper kötüler var.

Klasik çizgi buydu.

Artık, süper kahramanlar arasında  iç savaş var ve bu estetiko-politik açıdan, süper güçlerin iç savaşıyla tümüyle çakışıyor.

Bu türden anımsadığım ilk öykü, Hulk’un ‘Hulk Gezegeni’nde ‘Illuminati’ süper kahraman ordusuna çift dalmasıydı.

Ki bu şu sıralarki ‘Civil War’ filmi ile birebir örtüşüyor.

Ancak o konu, Batman-Superman çatışmasında çok çok güzel anlatılıyordu. İşin içinde güzel bir kadın, kuzen Supergirl vardı, ihanet edip karşı tarafa geçen olarak, e tabi kuzen kuzene aşıktı.

Batman’in sürekli Superman’in hatasından kıllanan adamlığı, evlere şenlikti.

Yani, beden çatışmasından çok zihin çatışması önemli bu argümanda.

Devam:

Hulk, yine aynı macerada düşmanına kendi etini yedirir ve onları kendi gezegenlerine geri giden yolu ve enerjiyi verir.

Deadpool ise, Türkçede yayınlanan zombi macerasında, kendini zombilere yedirir ve hepsini Deadpool yapar.

En incelikli espri ise, Wolverine’in uzun macerasında vardı:

Wolverine’in makina kopyasını ve bir çocuk olan başka bir androidi, onu yok etmek için yollarlar. Çocuk android ona aşık olur ve onu yok etmez.

Sahne muazzamdır:

Wolverine, çocuk androide kendini durdurabileceğini söyler ve ona sarılır, yani gerekirse onunla birlikte yok olacaktır. Çocuk durur.

Ölümüne hamle budur. Sahte kahramanlık değil.

Bu çocuk android, Wolverine’in siborg kopyasını tamir edip, ona ‘Albevt’ (çocuk android r’leri söyleyemez) adını takar, çünkü zekasını ‘upgrade’ etmiştir. Albevt-Wolverine diyalogları da çok mavraydı ama konumuz dışı o.

Dolayısıyla, hiper-tekstlere ve meta-tekstlere, hiper- ve meta- bakış açıları ve yorumsamalar gerekli.

Tuhaf bir biçimde, daha 1980 neo-liberalizminin kıyameti gelmeden önce Conan, 1970’lerde çizgiromana meta-estetiko-politik’i soktu:

Bir çizgiromanda Kobe, Kiev, Tetra (4. Dünya Savaşı) varsa, bu zamanını aşan bir avangardizmdir. Conan’ın anayurdu sayılan Cimmeria’da aslen Anadolu’dadır.

İyi-kötü muğlaklaşması ise, bundan bağımsız ama buna koşut ilerledi. 11 Eylül 2001’de gösterimi ertelenen ‘Kod Adı Kılıçbalığı’ ile başlayarak...

Ek şerh:

‘Battle Royal 1-2’, büyüklerin ve süper kahramanların mücadelesine küçükleri sokar ve onlara kazandırır oyunda. Küçükler manyakçasına fire verirler başta ama sonra kazanmasını öğrenirler, çünkü oyunu oynamasını öğrenirler.

Burada bile başka metinlerin alanına geçtik. Bundan sonrası başka metinler.