www.milliyetbloguterkedenler.com

diye bir websitesi hazırlasak katılım çok olur sanırım. Bence de bir mola iyi olabilir ama burada gelişen olaylardan ötürü terk edişler bana sahte geliyor. Ha özel bir durumu vardır insanın kendi hayatında vakti yoktur ya da başka özel bir sebep anlarım ama yok o öyle dedi bu böyle yaptı vs.. (bu bahanelerin sonu gelmez) diye terk edişler hoş değil. Neden ve niye kaçılıyor?(kaçmayı kimse kabul etmez ya) Benden bu kadar kalın sağlıcakla diyenine rastlamadım. Muhakkak birini ya da birilerini suçlayıp gidiyor gidenler. Sessiz sedasız gidenine de rastlamadım. Hani bir gün baksak "Aaa falanca ne zamandır yazmıyor" diye ve sayfasında yeller estiğini görsek şaşıracağım ve gerçekten o zaman üzüleceğim. Ama her giden bir veda yazısı yazıp "ne olur gitme, kal" yalvarışlarını görüp gitmek istiyor. Gitme kararı alan veda yazısını yazıp gitmiyor bir de yazdığı yazıya gelen yorumlara cevap bile yazıyor. E hadi gitsene. Güle güle. Daha ne bekliyorsun?

Bu konuyla ilgili iki küçük öyküm var;

*Bu öykü HERKES, BİRİSİ, HERHANGİ BİRİ, ve HİÇKİMSE adlarında dört kişi ile ilgilidir.

Yapılması gereken önemli bir iş vardı ve HERKES bu işi BİRİSİ'nin yapacağından emindi.

BİRİSİ bu duruma sinirlendi; çünkü iş HERKES'in işiydi

HERKES işi HERHANGİ BİRİ'nin yapabileceğini düşünüyordu.

Fakat HERKES'in o işi yapamayacağını HİÇ KİMSE anlamamıştı.

Sonuçta HERHANGİ BİRİ'nin yapabileceği bu işi HİÇ KİMSE yapmadığından HERKES, BİRİSİ'ni suçladı...

Yiba Glass

*Herşeye rağmen

Mexico'da "Herşeye Rağmen" gibi alışılmamış bir isim taşıyan çok güzel bir heykel vardır. Bu isim heykelin konusunu yansıtmaz; heykeltraşı onurlandırmak amacıyla verilmiştir. Bu heykelin yapımı sırasında heykeltraş bir kaza geçirmiş ve sağ elini kaybetmiş. Ancak heykeli tamamlamakta çok kararlıymış ve kendisini buna adamış. Bu nedenle sol eli ile taş yontmayı öğrenmiş. Tüm bu problemlere rağmen, heykeltraş heykelini tamamladığı için bu esere "Herşey Rağmen" ismi verilmiş.


Diyeceğim o ki; herşeye rağmen biz yazı yazmayı sevenler burada kalıp yazı yazmaya, paylaşmaya devam etmeliyiz. Ya da terk edenler, terk edişlerini ona buna yüklemeden açık yüreklilikle ben artık yazmak istemiyorum, canım sıkıldı, ben hevesimi aldım gibi dürüst ifadelerle ya da sessizce çekip gitmeli. Kalanları kötü etkileyen yazılar yazıp gitmenin alemi yok ki. Burayı kötüleyip kötüleyip gidiyor millet. Burada kalan, o sevgili dostlar dediği insanları hiçe sayıyor. Yıllarca yazan da, bir kaç ay yazı yazan da giderken berbat oldu artık ortam deyip çekiliyor. Oh ne ala. Burada olanlardan dolayı gitsem ben giderdim, eşim giderdi. Öyle kötü kabul edilemeyecek saldırılara maruz kaldık ki, bir başkası olsa çoktan göçüp gitmişti. Ama biz kalıp benim gibi olanların çoğalacağı ümidi ile yazmaya, okumaya devam ettik. Ama biz herşeye rağmen direndik, tabiri caizse pes etmeden savaştık ve galip geldik. Bir sürü sanal da olsa dostumuz diyeceğimiz insan var. Elbette dışarıda da görüşürüz istersek ama buranın atmosferi başka. Yani hiç bir şeye değişmem buradaki dostluğu, paylaşımı. Ha belki daha güzel ortamlar vardır sanal alemde ama ben burada açtım gözümü burada da kapatacağım. (Eğer onlar beni kapatmazsa:)) Biz buradayız. Lütfen siz de kalın...

Sağlıklı, mutlu günler hepinize:))

Dipnot: Bu yazım özel bir kişi için değil tüm ayrılanlar içindir.